Goodbye Schnappie, G'day Kiwi

Zo, daar ben ik weer met een nieuwe update van de laatste dagen in Australie en de eerste week in Nieuw Zeeland.

Noord Australie was prachtig met een groot dierenrijk. In dit tropische gedeelte van het land komen allerlei rare beesten voor zoals verschillende giftige slangen en natuurlijk de Schnappies ( krokodillen wel te verstaan ). Als je met de auto bij een van de vele creeks staat moet je je altijd voorstellen dat hierin ergens krokodillen rondzwemmen die jou, als je te dicht bij de waterkant staat, graag zien als maaltijd.

Buiten die krokodillentocht op de Daintree river met de gids "Fred Flintstone" waar we welgeteld 1 Schnappie gespot hebben, hebben we verder geen krokodil gezien. "Fred" vertelde dat hij uit deze streek kwam en eigenlijk nooit buiten deze regio was geweest. O ja, hij was een keer " overseas " geweest.....met het vliegtuig naar Tasmanie !!? Haha, dat is nog steeds Australie maar goed, voor hem was dat overseas.

Met Darren en John reden we naar Brisbane : eerst naar Airlie Beach waar we bij de hostel enorme wilde kikkers tegenkwamen, dan naar Hervey Bay waar we helaas geen tijd hadden om Fraser Island te bezoeken. Het grappige was dat dit een toeristisch plaatsje zou zijn in het hoogzeizoen maar alles was om 9 uur zo goed als gesloten. We kochten dus maar bij de supermarkt een zelfklaarmaak maaltijd en wat bleek....ook de keuken van de hostel sloot om 21.00 uur ?! Dan maar de volgende dag mijn condonbleu als ontbijt genuttigd.
De derde dag naar Mooloolaba. Dat klinkt als een grappig plaatsje, en dat was het ook, maar het was een heel rijk strandplaatsje. Eigenlijk net zoiets als Knokke / Noordwijk.

Die tocht ernaartoe was eindeloos. In drie dagen hebben we 1800 km gereden en de borden wezen ons erop dat het grootste gevaar op de weg was in slaap te vallen. Wat een afstanden zeg en die wegen lijken soms wel honderden kilometers op mekaar. Het is wel mooi maar het blijft maar doorduren. Onderweg zagen we borden met " how far to go mum ? " en 5 km verder " still far to go son ". Of de waarschuwingen voor vermoeidheid " your eyes are shut...take a rest " of nog duidelijker " REST or REST IN PEACE ".

Na Mooloolaba kwam ons hoofddoel op weg naar Brisbane : de Australian Zoo die nog opgericht is door wijlen Steve Irwin ( of zijn vader ). Het was vroeger blijkbaar een soort Schnappie opvangkamp en ook nu waren er veel krokodillen. De dierentuin is heel anders dan alle andere dierentuinen omdat de meeste dieren enorm veel ruimte ter beschikking hebben en niet zozeer achter tralies zitten. Alle Schnappies hebben ook hun eigen basin en in de zoo is zeer veel interactie met dieren : je ziet dat de otters worden gevoed, de olifanten worden gevoed ( mag het publiek ook doen ), een babykrokodilletje en leguaan mag worden geaait, je ziet dat de slangen worden gevoed etc. Ook werden fantastische shows gegeven in het crocoseum ( hoe verzin je het ), met krokodillen / vogels en weer olifanten. Met die vogels was prachtig : men vroeg 4 vrijwilligers, die werden gauw gevonden. Om te oefenen moesten ze 2 dingen doen : gaan staan en hun armen spreiden, dat lukte hen goed. Dan moesten ze met hun heupen naar voor en naar achteren bewegen en roepen " ai ai ai ". Dat was enorm lachen. Bij de vogelshow kwamen die mensen natuurlijk helemaal niet meer aan bod en de vogels vlogen gewoon naar waar ze altijd naartoe vlogen. Die mensen waren gewoon in de maling genomen, tot groot vermaak van het andere publiek natuurlijk. De show zelf was schitterend : er vlogen grote blauwe papagaaien rond, kleine vogeltjes vlak langs het publiek en er kwam een grote kraanvogel zo van buiten het stadion naar binnen vliegen.

Verder moest het publiek aangeven welk dier men het populairste vond door dit uit te beelden : de armen naar voren strekken en zo klappen beeldde een krokodil uit en zo had men nog voorbeelden. De presentator deed bv zijn broekzakken binnenstebuiten, greep naar zijn gulp en stopte vervolgens met de mededeling dat dit wellicht " inappropriate " zou zijn. Hij probeerde hiermee natuurlijk een olifant uit te beelden. In Australie steekt men snel de draak met iedereen, zoiets zou in de USA ondenkbaar zijn.

Dan waren er nog tijgers en daar was ook een show van : hier gooiden ze speeltjes in het water en ja hoor....de bengaalse tijgers liepen erachteraan en sprongen pardoes in het water en zwommen wat rond. Zoiets had ik nog nooit gezien.

Nog zoiets : ik was getuige van het voeden van de slangen. Geweldig zeg, er wordt hen een muis boven hun gehouden en ze bijten deze in hun kop en krullen zich om het beest heen. Vaak zijn dat dan wurgslangen maar blijkbaar doen de giftige slangen dit ook.

Verder waren in deze dierentuin ook zeer bijzondere dieren te zien zoals een Komodo ( een soort uit de kluiten gewassen leguaan ), dingo's, de Tasmanian Devils en nog veel meer.

Na de Australian zoo maakten we nog een tochtje door de mooie Glass House Mountains. Onderweg zagen we een band liggen maar toen we die naderden sprong deze overeind en vluchtte weg. Wauw..dat was een slang in het wild !

Eenmaal aangekomen in Brisbane werden we opgewacht door duizenden parkieten. Als we even stilstonden was het een cacophonie van getjilp. Volgens mij wonden in Brinbane meer parkieten dan mensen. 's avonds dronken we nog een drankje in de stad.

's morgens om 5.30 uur vertrok ik naar de luchthaven waar Darren me naartoe bracht en ook John was meegekomen om afscheid te nemen. Dat was natuurlijk erg attent en het was jammer dat na een paar weken samen te reizen hier weer een einde aan kwam.

In Auckland kom ik Iwan weer tegen en hij vertelt me van zijn avonturen in Kangaroo Island en Tasmanie. 's avonds bezoeken we de skytower en genieten van de zonsondergang.

De 2e dag doen we het lekker rustig aan en bezoeken het Auckland national museum waar erg veel te zien is : er is een afdeling van Maori met traditionele boten / huizen en andere attributen van hun leefwijze. Ook zijn er verschillende knotsen te zien waarmee men anderen vroeger waarschijnlijk niet vriendelijk welkom heette. Grappig woord eigenlijk...en knots. Het klinkt heel leuk maar als je ermee in aanraking komt....

Verder was er in het museum een afdeling van de 1e en 2e wereldoorlog met nagemaakte huisjes, een paar echte vliegtuigen, heel veel materiaal en veel interactieve zaken. Ook was er een afdeling over land / oceanen / vulkanen. Zelfs voor een cultuurbarbaar als ik was dit een zeer interessant museum en ik heb me daar totaal niet verveeld.

's avonds zien we de film Avatar in 3d, dit is ook zeer de moeite waard. Ik ben wel niet zo'n sf fan maar deze film is grandioos en ook het knotsgekke verhaal was wel leuk.

De dag erop vertrekken we met de bus naar Rotorua. Dit is niet zomaar een bus maar de " MAGIC bus ". Toen we bij de hostel opgehaald werden vroeg de chauffeur ons om met onze buren te gaan praten, daarna ergens compleet anders te gaan zitten en met iemand te gaan praten die we nog nooit hadden gezien. Dat was wel grappig en zo was het ijs natuurlijk snel gebroken. Later bleek wel dat dit niet een normale busdienst was maar meer een commerciele toeroperator. Onderweg stopten we verschillende keren, reden ook niet direct naar Rotorua en vroeg ons om 's avonds bij hem te boeken om de Maori lapdance show bij te wonen voor 85 dollar ( incl dinner ). Tja het was natuurlijk gewoon een Maorie cultural show maar ik noemde het zo omdat ik er niet echt veel zin in had. Eenmaal in Rotorua bezochten we een stenenslijperij waar je natuurlijk kon kopen ( he die verkoopconstructie kende ik nog van India ), we stopten bij een adrenaline park die door de chauffeur werd afgeraden vanwege de prijs maar omdat zij " magic " hadden betaald moesten zij er langs rijden ( niemand deed iets ), we maakten een boswandeling en bezochten het maorie cultural center waar we een wel zeer belabberde rondleiding kregen. Nou, als ik al had geboekt had ik toch nu wel zeker weer geannuleerd.

In Rotorua bezochten we 's middags het plateau waar kokende modderpoelen te bewonderen waren. Ook kwamen hier allerlei gassen uit de grond. Geen wonder dat ze het ook wel " rotten rua " noemen. Het stinkt hier naar rotte eieren. Toch zie je hier wel dat de aarde leeft.

De volgende dag maakten we een excursie naar White Island. Dit is een vulkanisch eiland die in 2000 nog was uitgebarsten en nog actief was. Het lag 50 km van de kust en onderweg kwamen we zeer veel dolfijnen tegen die het wel leuk vonden met de boot mee te zwemmen. Heel grappig was dat. Op het eiland kregen we gasmaskers en maakten we een wandeling naar een gat waar heel veel stoom uit kwam en er was een meer dat 10 zo zuur was als maagzuur. Het zag er gewooon groen uit. Daar zullen dan wel geen vissen in zwemmen vermoed ik. Het eiland was erg kleurrijk en het was zeer de moeite waard hier een rondleiding te krijgen.

De volgende dag bezochten we de geyser in " Te Puia ". Deze zou wel 15 meter hoog spuiten. Nou, er waren er twee en de een spoot misschien 5 meter maar zeker niet meer. We liepen nog een rondje en later zagen we dat er nog een naast stond die nu zeker 10 meter water omhoog spoot. Toch ook wel geweldig om zo'n natuurwonder te aanschouwen en die kleuren zijn allemaal zo mooi. Ook zagen we een paar Kiwi's ( van die rare vogels die alleen hier voorkomen ). Ze zijn echter zo zeldzaam dat ik ze wellicht alleen in gevangenschap kan aanschouwen.

In Rotorua heerlijk gegeten en de service is in Nieuw Zeeland eigenlijk overal perfect. Ze doen alles voor je om het je naar de zin te maken en je voelt je echt op je gemak. In Australie is dat soms anders. Ook daar was het vaak goed maar ook had ik hier soms mindere ervaringen dat de mensen niet in hun werk geinteresseerd zijn.

's avonds ga ik weer naar de Starbucks : heerlijk is dat, zo'n kopje koffie hier. Als ik er eentje tegenkom probeer ik hier toch even naartoe te gaan ( net als in China ). Zo af en toe heb ik wel eens behoefte aan een kopje koffie. En last met slapen 's avonds ? .....ach, "you can sleep when you're dead !" zag ik vandaag nog als reclame en dat vond ik wel passend.

Aangezien de " magicbus" niet rijdt de dag erop nemen we de gewone bus naar Taupo. Bij aankomst wil Iwan gaan skydiven en ik besluit mee te gaan. Ik heb ooit een parachutesprong gemaakt in Namibie en wil hier eigenlijk bij de Franz Jozef gletsjer gaar parachutespringen. Als hij zich heeft ingeschreven en van 15000 feet met ruim een minuut vrije val een tandemsprong gaat maken bedenk ik me en wil zelf ook wel eens van deze hoogte springen. ( de vorige was 10000 feet ). We gaan naar boven en springen naar beneden, de vrije val duurt lang, het is koud op 5 km maar de ervaring is weergaloos. Het grote Taupomeer ( even groot als de oppervlakte van de stad Singapore ) is vanuit de lucht dan maar klein maar komt met een snelheid van 200 km op me af. Als de parachute eenmaal uitgaat gaat de divemaster nog wat vreemde capriolen uithalen en ik zie op een gegeven moment zelfs de parachute beneden me...die zou toch normaal gesproken boven me moeten zijn ? Ik heb alle vertrouwen dat de divemaster weet wat hij doet en we landen ook prima. Weer heb ik een fantastische ervaring achter de rug.

De dag erop doen we de " Tangariro Alpine Crossing ". Dit is een wandeling over de vulkaan van 19 km. We zouden vertrekken om 05.40 uur ( lekker vroeg ) maar de bus was blijkbaar te vroeg vertrokken. Even later komt er nog een bus en wij gaan mee maar twee Amerikanen blijven achter want de bus was reeds vol en hierna zou er nog een komen. We beginnen rond 7.45 uur aan de wandeling op 1150 meter en lopen en klimmen in 2,5 uur naar 1660 meter. De wandeling is prachtig en we staan in een krater vlakbij een hoge berg ( de Ngauruhoe Summit ) en bij jullie wellicht beter bekend als "Mount Doom" van The Lord of the rings. Iwan heeft de kolder in z'n kop gekregen en denkt dat hij die berg ook wel even kan beklimmen. Hij berekent dat het 3 uur heen en terug is en dat er dan nog genoeg tijd is om de resterende 12 km te lopen om de bus te halen van 16.00 uur. Ik ontmoet 2 Nederlanders Amanda en Jeroen en we lopen op ons gemakje het resterende traject. We lopen niet snel en worden door iedereen ingehaald behalve dan door de mensen die op dat moment even een rustpauze nemen. ;-)
Na een volgende lastige klim waarbij je moet oppassen dat je niet uitglijdt lopen we naar de top van een andere berg en genieten op 1886 meter van een adembenemend uitzicht over de krater, verschillende kratermeren en de schitterende omgeving. Dan komt de afdaling naar 750 meter. De eerste 200 meter is stijl en als je niet oppast val je en heb je snel schaafwonden maar echt gevaarlijk wordt het niet ( tenminste niet bij mij ). Daarna lopen we langs het kratermeer naar de volgende hut en langs de paden naar de eerste vegetatie en ik kijk nog even achterom en wie zie ik daar ?....Iwan. Hij heeft blijkbaar 3 uur ingehaald !! Nou liepen we niet zo snel maar hij heeft na mount Doom gewoon echt gerend om nog op tijd bij de bus te komen. Natuurlijk was hij bekaf en had na Mount Doom niet veel zin meer om 12 kilometer te lopen maar heeft deze toch zelfs hardgelopen. Petje af hoor, volgens mij doen niet veel mensen hem dit na. Ik volg vanaf dan zijn tempo en het leuke was dat de rollen toen ineens omgedraaid waren...nu haalde ik ineens alle mensen in die mij hiervoor inhaalden :-). We kwamen op tijd bij de bus en waren niet eens de laatste. Iwan bleek als enige de uitstap naar Mount Doom te hebben gemaakt en was dus eigenlijk de snelste van allemaal.

's avonds eten we nog even in een restaurantje en gaan vroeg slapen. Iwan heeft van al dat geklauter wat " pain in the ass " gekregen ( of daar in de buurt :-)) en heeft de dagen erop overal spierpijn. Niet verwonderlijk natuurlijk. Later bleek dat hij een kamergenoot heeft gevraagd of de tocht moeilijk was en het antwoord was "redelijk maar het is wel te doen". Iwan ging ervan uit dat Mount Doom daarbij zat en die andere niet. Achteraf is het een hele prestatie om nog op tijd terug te komen, hij vertrok per slot van rekening eigenlijk al te laat beneden aan de berg ....maar ja het verdere traject rennen !

Als we terugkomen zien we die 2 Amerikanen weer die buiten de hostel staan en we eigenlijk de rest van de dag niet meer tegen waren gekomen. " hey, we're still waiting " roepen ze naar ons. Ze maakten een grapje want er kwam blijkbaar geen bus meer, de volgende dag zou het gaan regenen en dan mag je daar niet lopen dus de tocht moeten ze voorbij laten gaan. Erg sneu voor ze maar ze gingen nu skydiven en dat was ook leuk.

De volgende dag namen we de bus naar Wellington waar het regende. In de bus zaten meerdere Nederlanders en twee daarvan waren irritante klootzakjes ( 1 in ieder geval ). Hij zat constant te klagen als de bus stopte ( soms om iemand af te zetten of voor een toiletstop ) maar hij scheen niet goed te begrijpen waarom. Het toeval wilde dat zij ook vaak in onze hostel zaten en we proberen maar enig contact te voorkomen.

Op de 2e dag slapen we wat uit om nog bij te komen van de trek en bezoeken 's middags het beroemde " te Papa " museum. Ook dit is weer een reuzefantastisch museum die ook nog eens gratis is ook. We zien een tentoonstelling over de aarde, staan in een huisje waar een aardbeving wordt nagebootst en het huisje beweegt zodat je kan ervaren hoe dat is, zien een ongelooflijk grote inktvis die voor de kust van Antarctica was gevangen ( 4,5 meter ), zien verschillende films ( 1x in 3d ) over verschillende onderwerpen. Het is eigenlijk een zeer interactief museum want je kan ook verschillende dingen zelf doen zoals met je hand ergens een schaduw maken en er dan een muziekinstrument wordt bespeeld, als er op alle 7 vlakken een schaduw is hoor je het hele nummer. het is een beetje moeilijk uit te leggen maar het was wel grappig en hierbij vonden jong en oud mekaar en de mensen waren zeer enthousiast. Verder was er in dit museum nog zoveel meer te zien op het gebied van maori's ( zoals de huizen en een lange boot ) maar ook kunst, reactieve architectuur en nog veel meer.

In Nieuw Zeeland valt het nogmaals op dat we veel Nederlanders / Duitsers en Engelsen tegenkomen. We komen nauwelijks Belgen tegen. ( misschien heeft het ook wel wat met luidruchtigheid te maken ? :-)). Op White Island kwamen we een Belgisch koppel tegen van tegen de 60 uit West Vlaanderen. Dat waren zeer vriendelijke mensen ( hoe kan het ook anders ) en om het percentage ontmoetingen met Belgen wat omhoog te krikken ontmoetten we dit koppel gewoon later weer ( bij de Tongariro crossing en vandaag weer bij het te Papa museum ). Wie weet waar we ze weer tegen het lijf lopen.

In Nieuw Zeeland valt me verder op dat de Maori's zeer zijn geintegreerd in de Nieuw Zeelandse samenleving. Dat is wel andere koek dan in Australie. Daar schijnen de aboriginals volgens de Australiers alleen maar dronken te zijn en mensen lastig te vallen. Ook snuiven ze vaak petroleum als een soort drug! En dat geven ze volgens de Australiers ook aan hun kinderen. Mij lijkt dat allemaal wel overdreven maar ik zag toch in Cairns wel een paar Aboriginals overlast veroorzaken en dronken over straat lopen. In de gebieden die door de aboriginals worden bevolkt wordt er blijkbaar petroleum geleverd die niet te besnuiven is ?! Als dat allemaal echt zo is is het we heel erg dat het snuifprobleem zo groot is dat zelfs de grote maatschappijen genoodzaakt zijn hun fabricageproces op deze manier te veranderen. Onderweg zag Darren bij een benzinestation naast " verboden te roken " een pictogram van " niet snuiven aub". Ik had deze niet gezien en heb deze bij andere benzinestations niet gezien maar dat zou dan toch wel het toppunt zijn.

Nieuw Zeeland heeft dit probleem niet voor zover ik zie maar ik zie wel dat het gemiddelde gewicht van de Maori's aanzienlijk hoger ligt. En bij hun traditionele dans ( de zogenaamde HAKA, de naam zegt het al ) stampen ze ook nog eens hard op de grond.
" Vind je het dan gek dat er in Nieuw Zeeland dan meer aardbevingen en vulkaanuitbarstingen zijn !" zou je misschien denken. Het is de aarde die protesteert ! Dat kan natuurlijk niet want ik zelf woon in Belgie en daar zijn geen aardbevingen en vulkaanuitbarstingen en dus heeft het ene niets met het andere te maken ;-).

Nou, we hebben het Noordereiland gezien en vertrekken morgen naar het Zuidereiland.

Groetjes allemaal
mark