van de gletsjers naar de woestijn

Zo, het heeft eventjes geduurd maar ik ben inmiddels in Arica aangekomen.

Arica ligt helemaal in het Noorden van Chili en ik kom van het uiterste Zuiden, dus zo´n 5000 kilometer lager. Het is hier in tegenstelling tot Zuid Chili erg warm overdag wat dan ook wel weer lekker is.

Eventjes terugblikken op de route :

Eerst namen Iwan en ik de bus van Ushuaia ( Argentinie ) naar Puerto Natales ( Chili ). Dit plaatsje ligt bij het National parc " Torres del Paine ". De dag erop maakten we daar naartoe een excursie en we zagen meteen ook hier weer verschillende condors vliegen. Het landschap bestaat uit een een aantal bergen die een helling hebben van 90 graden en 1000 dus recht omhoog gaan. Dat was erg spectaculair. Ook was er de grey gletsjer die we van afstand konden aanschouwen. Het was soms wel erg moeilijk om foto´s te nemen want er stond zo´n harde wind, het stormde gewoon en je kon je toestel niet goed recht houden. Het was een hele goede dag en na verschillende regenbogen / condors en prachtige uitzichten gingen we weer terug naar Puerto Natales.

Vele andere reizigers die we ontmoetten maakten hier een trektocht en hebben erg moeten afzien vanwege de harde wind en ook soms de regen. In onze hostel hoorde ik een verhaal dat een complete tent het meer in was gewaaid. De hostel zlef was overigens perfect en het valt me op dat deze mensen zeer gepassioneerd hun hostel runnen. Er was een huiselijke sfeer en ook de hond " ajax " was een lief beest. Petje af hoor, zo voel je je zeer welkom.

We vervolgden onze weg naar el Calafate ( terug in Argentinie ).
Hier hadden we zo´n beetje de beste hostel en in plaats van een slaapzaal hadden we nu voor hetzelfde geld een twee persoonskamer met eigen badkamer.

Bij het diner s avonds zien we dat Barcelona Stuttgard aan het vernederen is en Messi weer de smaakmaker was. Hier in Argentinie mogen ze hem blijkbaar niet...huh. Blijkbaar presteert hij wel goed bij Barcelona maar niet voor het nationale team. Wellicht heeft dit ook wel wat met de coachkwaliteiten te maken van Maradonna.

De dag erop maakten we een excursie naar de gletsjer " Porito Moreno ".

Dit was een gletsjer van een compleet ander soort kaliber, hij was enorm groot, spierwit en mondde uit in een meer. De rand van de gletsjer was zo´n 50 meter hoog en aangezien zo´n gletsjer blijkbaar altijd in beweging is hoor je steeds de gletsjer kraken en op sommige momenten dondert er gewoon weer een stuk van de gletsjer af en komt met een hels kabaal in het water. De brokstukken hiervan drijven dan gewoon weg in het meer, die natuurlijk ook lag bezaaid met grotere en kleine brokken ijs. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat dit schouwspel fantastisch was om te zien ( en te horen ). Op de foto´s kan je bekijken hoe deze er uit zag.

Dan gingen we naar de gletsjer toe omdat we een toer boekten waarbij we ook op de gletsjer gingen lopen. Hoewel dat wel toeristisch was vond ik het toch een hele speciale gebeurtenis. We kregen " crampons " aan, dat zijn een soort ijzeren punten voor onder je schoenen, zodat we goed grip hadden op het ijs. Op de gletsjer hoorde je ook het ijs kraken, zag je kleine stroompjes water die dan weer in een onduidelijk gat viel, je stapt over kloven die redelijk diep zijn en de omgeving is eigenlijk nog vreemder dan een soort maanlandschap. Die blauwe kleuren zijn ook heet speciaal. Als afsluiter dronken we een whiskey met gletsjerijs. Fantastisch om te zien dat water in al zijn vormen zo mooi kan zijn.

Dan reizen we door naar El Chalten, waar ook weer een gletsjer te zien is. We krijgen er geen genoeg van en boeken voor de volgende dag weer een excursie. We hadden net een paar goede hostels gehad maar dit was de smerigste die we tegenkwamen. Het dorpje bestaat ook nog niet zo lang ( er ligt nog niemand begraven ! ) maar er is ook niet veel te doen in het plaatsje zelf. We ontmoetten een Israelisch meisje met een opschrift op haar T-shirt " you´ve been a bad boy...go to my room " !?

´s Morgens blijkt dat het zeker 5 ook lopen is naar de Cerre Torre ( heen ) en dus ook weer terug, de tocht is blijkbaar 30 kilometer !! Tsjongejonge, dat wordt dus nog wel even een inspanning want er zit ook wat klimmen bij. De tocht verloopt langzaam maar goed en we amuseren ons met een paar Ieren die ook meelopen ( Paul en Adam ). Eenmaal bij de gletsjer vind ik deze wel mooi maar hij is niet zo wit als de andere. Het voordeel is wel dat deze niet zo toeristisch is.
We doen onze crampons om, lopen op het ijs en dan gaan we ijsklimmen....
Dat is dus rechtomhoog met een soort pikhouweel ( 2x ). Die sla je dan hoger in het ijs, trapt met je voet hoger in het ijs ( met je crampons die ook punten van voren hebben ) en hijst je omhoog. Dan haal je de houweel weer uit het ijs en slaat hem er hoger weer in enz. Nou, dat was toch wel een speciale gebeurtenis en ondanks dat het maar een meter of 10 was, vond ik het best hoog om zo in het ijs te klimmen. De terugtocht ging moeizamer maar ik redde het en was natuurlijk wel doodop.

De 2 dagen erop naar Bariloche ( Arg ) waren reisdagen door Argentijns Patagonie over de fameuze " routa 40 " ofwel routa cuarenta.. De eerste dag reden we naar het plaatsje Porito Moreno ( toevallig dezelfde naam als de gletsjer maar dan wel 500 kilometer Noordelijker ). Je rijdt dan de hele dag over voornamelijk gravelweggetjes, er woont daar geen kip en komt ook nauwelijks andere weggebruikers tegen. Onderweg ontmoetten we wel een motorgroep die in een soort toer dwars door Zuid Amerika rijdt. In de bus zat een jonge vrouw die regelmatig haar kroost borstvoeding aan het geven was. Eenmaal aangekomen in Perito Moreno blijkt dat dit plaatsje zo troosteloos is dat dit moeilijk is te beschrijven. Kijk, het bestaat uit een lange straat met een soort middenberm, daarlangs staan af en toe winkeltjes maar redelijk verspreid en alles is dicht. Over deze weg rijden dan de Sjonnies van Porito Moreno, compleet met harde muziek, een blauwe tl lamp voor en/of onder de wereklijk hele oude auto s. Er is hier ook werkelijk geen reet te doen. Het is niks, het ligt bij niks en eigelijk ook ver van niks. Gelukkig bleven we hier maar 1 nachtje.

Op de 2e dag reizen we door naar Bariloche, dit is een soort Zwitserland van Argentinie. Onderweg komen er regelmatig honden de weg op die het nodig vinden te gaan blaffen tegen de voorbijrijdende bussen en proberen in de banden te bijten. Eenmaal ging het bijna mis en belandde er bijna een onder de bus maar door een katachtige reactie van de hond wist hij nog net de bus te ontwijken.

Bariloche is dan weer een verademing, we doen het een paar dagen rustig aan en genieten van een goed stuk vlees in een Parrillada. Dit zijn vleesrestaurants en de kleinste portie was 400 gram ! Dat was toch even smullen geblazen. Verder viel het op dat er zeer veel snoepwinkeltjes waren en dat het toch wel een enigzins mondaine plaats was. Hier heeft Willem Alexander blijkbaar ook Maxima ontmoet.

Dan gaan we weer terug naar Chili, naar Valdivia wel te verstaan. Dit is een oude stad met vestingen en speelde door haar strategische ligging een zeer belangrijke rol in de Chileense geschiedenis. Het stadje is niet al te groot en we maken een dagtochtje naar Niebla waar we een van die burchten bezoeken. In de hostel hadden ze een tuin en daar hielden ze een eend en een konijn. Om water te besparen zouden we als we wilden gewoon in de tuin kunnen plassen. Alleen werden we wel gewaarschuwd voor de eend....die loopt met je mee en wil eigenlijk wel een " golden shower ". Wij hebben geen water bespaard :-)

Dan door naar Pucon, ook een toeristisch dorpje vlakbij de vulkaan. Deze is gelukkig weer toegankelijk en we boeken een wandeltocht naar de vulkaan Villarica ( 2847 m ). Het zou weer een lange dag worden en er stond nu een beklimming van 1400 meter op ons te wachten. Nou dacht ik direct terug aan die 1000 meter beklimming in Nepal waarbij ik helemaal uitgeput was maar ze hadden hier gelukkig ook een kabelbaan tot 1800 meter dus dat zou al 400 meter schelen. We ontmoetten Paul en Adam weer, de oude bekenden die blijkbaar ook dezelfde route volgden en zij zouden de volgende dag ook meelopen.

Om 7 uur vertrekt met de bus tot 1400m en dan blijkt dat de kabelbaan niet werkt. :-( Shit, nu moet ik die hele 1400 meter naar boven klauteren ). Eerst liep ik nog met de groep mee maar mijn tempo was zo laag dat de groep steeds verder voor me uit liep en er een van die 3 gidsen speciaal met mij bleef meelopen. Ruim halverweg moesten we onze tocht vervolgen in de sneeuw en ijs en ik strompel zigzaggend naar boven. Mijn pikhouweel gebruik ik als wandelstok en dat is wel eens nodig ook. Een misstap en je glijdt gewoon weer naar beneden. Uiteindelijk bereik ik de top maar de anderen gaan op dat moment al weer terug.
Op de top kijk ik de krater in en ruik een sterke zwvelgeur. Deze vulkaan is zeer actief en er zijn de laatste 30 jaar dan ook verschillende uitbarstingen geweest.
Ik blijf nog een kwartiertje mijn overwinning vieren dat ik het heb gered en dan moeten we weer naar beneden. Nou hebben ze daar een speciale methode voor : glijden !
Er zijn een paar soort banen waar je naar beneden kunt glijden, je pikhouweel kan je dan gebruiken om te remmen. Zo gezegd zo gedaan en ik ga van start. De eerste was wel even wennen want het kan soms hard gaan, ik voelde net alsof ik door zo´n bobsleeparcours gleed en die pikhouweel hielp maar een beetje. Gelukkig ging het allemaal goed en na een stuk of 7 glijbanen verder waren we alweer 1000 meter verder naar beneden. Het laatste stukje van 400 meter ging ook redelijk goed en ik was maar 45 minuten later dan de groep en weer een ervaring rijker.

Dan reizen we weer naar Santiago en onderweg rijden we door het gebied dat meer was getroffen door de aardbeving. We zien scheuren in de weg, af en toe ingestortte huizen, een ontregeld spoor, kapotte infrastructuur. Wat een ongelooflijke kracht komt er toch uit de aarde. Het is eigenlijk niet zo goed voor te stellen maar als je dan 100 kilometer van het epicenter de schade ervan ziet dan is dat indrukwekkend.

In Santiago neem ik afscheid van Iwan want hij vliegt terug naar Belgie. We hebben de laatste tijd samen erg veel gezien en samen gedaan vind het eigenlijk wel jammer om zijn gezelschap te missen.

Dan reis ik naar Valpariaiso, de havenstad aan de kust. Dit is een leuke stad met verschillende bergen waar liftjes naartoe gaan. Mijn hostel ligt op een van die bergen en het uitzicht vanuit mijn ontbijtbalkon is geweldig. In Valparaiso zijn veel mooie gebouwen en ook wel gekleurde huisjes. Alleen zie je hier ook wast meer schade aan de oude gebouwen die is aangericht door de aardbeving vanzo´n kleine maand geleden. Ze zijn er wel met man en macht aan bezig om alles te repareren. Ook maak ik een daguitstapje naar Vina de Mar, de badplaats die tegen Valparaiso ligt.

Ik reis verder naar La Serena, wat ook weer een rustig plaatsje is met een laid back mentaliteit.

Het landschap begint al wat te veranderen naar rotsen en woestijn.
Helemaal als ik de volgende dag naar Antofagasta rij, daar zie ik enorme zandbergen en in zo´n omgeving is eigenlijk nauwelijks te wonen. Wat onderweg heel indrukwekkend is zijn de roofvogels die over de zandbergen scheren op zoek naar prooi. De stad zelf zal een goede kans maken bij de verkiezingen van " lelijkste stad van Chili ".

De busritten duren lang maar het zijn luxe bussen en met een soort halfbed constructie kan je ook goed slapen.
Er is in deze bussen een soort systeem dat een piepgeluid geeft als de chauffeur te hard rijdt ( 101km ).
Dat is erg irritant en daarom prbeert de chauufeur dan ook altijd onder de 100 te rijden om dit te voorkomen. Indien de chauffeur te hard rijdt worden de mensen aangespoord dit melden aan de regeringsinstanties etc.

Dan reis ik door naar Iquique ( een badplaats waar ik maar eens naar de Chinees ben gegaan ) en uiteindelijk naar Arica. Ik heb het gered, van het uiterste Zuiden naar het Noordelijkste puntje van Chili aan de grens met Peru.

In Arica ontmoette ik Margreet die bij randstad werkt en we dineren hier gezellig een paar avondjes.
Met Claus en Marco uit Duitsland zien we dat Bayern doorgaat in de champions leage.

Margreet reist vervolgens verder naar Peru en ik ga weer terug Chili in naar San Pedro de Atacama, naar de droogste woestijn ter wereld.

Groetjes
Mark