plan x ivm de terremoto

Jullie vragen je misschien af..beleeft die kerel nog iets ?
Ja, eigenlijk wel ja.

Het begon rustig in Hawaii.
Op de derde dag in Hawaii ben ik gaan duiken. Ik had gehoord dat je op Hawaii fantastische duiklocaties hebt en dat er veel vissen te zien zijn.

Ik ga met een groepje zeer zelfingenomen Amerikanen ( hoe kan het ook anders ) duiken.
De eerste duik was naar een scheepswrak op 35 meter. Deze was zeer goed zichtbaar en we zwommen zelfs door het schip heen - totale stilte binnen en je kon alles goed bekijken. Bij het schip kwamen we ook een enorme reuzeschildpad tegen.
Bij de tweede duik gingen we naar koraal duiken maar hier was niet zo gek veel te zien maar gelukkig kwamen we wel weer een schildpad tegen ( weer zo´n joekel ) en een inktvis. Toen die door ons gevangen werd spoot hij inkt uit en hij klampte zich als je hem vastpakte aan je met zijn tentakels. Even later lieten we hem los en vluchtte hij weg.

In de hostel kom ik ´s avonds Juan tegen uit Puerto Rico en met hem eten we ´s avonds iets.

zaterdag 27 februari :

00.00 uur :
Juan krijgt een telefoontje en hij zegt me dat er een aardbeving was gebeurd in Chili van 8.8 op de schaal van Richter. Ik zeg dat dat wel heel erg groot is. Hij beaamt dat.

03.00 uur :
Juan krijgt weer telefoon

06.00 uur
Juan wekt me en zegt dat er een Tsunami op Hawaii wordt verwacht.
Ik sta op, we gaan naar buiten en gaan een kopje koffie drinken. Ondertussen beginnen de sirene´s te loeien en de Mc Donalds die 24 uur open is wordt gesloten.

06.50 :
Er wordt op de televisie gemeld dat de Tsunami om 11.05 op het eerste eiland van Hawaii wordt verwacht en in Honolulu om 11.35.
Ik loop terug naar mijn hotel en ik zie dat mensen hun winkels aan het barricaderen zijn. Waikiki wordt geëvacueerd en het sociale leven wordt gestopt.

07.00 uur :
Ik wordt opghaald door de shuttelbus voor Pearl Harbour maar zij adviseren me om niet te gaan maar hogere gebieden op te zoeken. Pearl Harbour is niet veilig en zal wellicht ook worden gesloten.
Ik besluit niet te gaan.

08.00 uur :
Ik bel de organisatie van de helicoptertoer en deze is ( vanzelfsprekend ) ook geannuleerd.
Op televisie zie ik dat er wordt gehamsterd en de tankstations kunnen de drukte niet aan en gaan ook sluiten. Op Waikiki zelf merk ik wel gespannenheid maar geen angst. Er wi immers nog tijd genoeg.

08.30 uur :
Ik besluit om samen met een Japanner naar Diamond Head te lopen. Dit is een berg waarvan je een uitzicht hebt over Honolulu en de zee.
Onderweg zien we brandweerauto´s met luidsprekers rondbazuinen dat iedereen een veilig heenkomen moet zoeken. Ook verschillende sirenes gaan weer af in de stad.

10.00 uur :
Onderaan Diamond head, maar wel hoger dan de zeespiegel, is nog een markt en die Japanner koopt op die markt zo´n beetje een heel groentereservoir en een stokbrood. Ik ga ervan uit dat hij de Diamond head niet wil beklimmen maar hij wil toch mee met stokbrood en al.

10.15 uur :
Bij de ingang horen we dat ook Diamond head is gesloten. Ik zeg dat we hogere plekken opzoeken en de bewaker antwoordt dat we hoog genoeg staan. De bewaker vertelt ons dat we er niet op mogen maar hij voegt eraan toe...er zijn een hoop mensen die de berg opklimmen....maar : op eigen risico. Wij doen dat ook.

10.30 uur :
Bovenaan de krater blijkt dat we geen zicht hebben op Honolulu maar op de andere kant van het eiland. We besluiten langs de rand te lopen naar de andere kant.

10.50 uur :
Beneden in de krater staat nog een bewaker en roept naar ons met een luidspreker : " you have entered private territory, go back from where you came or YOU WILL BE ARRESTED "! Nou luisterden wij eigenlijk niet en vervolgden gewoon onze weg maar toen hij dat verschillende keren had herhaald klommen we toch maar naar beneden waar ook een plateau was vanwaar we goed konden bekijken wat er ging gebeuren. De anderen bleven boven.

11.00 uur :
Die bewaker was inmiddels ook met z´n luidspreker naar boven geklommen en joeg nu iedereen die daar was gebleven naar beneden maar ze werden niet gearresteerd.
Verder beneden zien we veel mensen staan langs de weg ( op een meter of 25 boven de zeespiegel denk ik ) gespannen met radio´s te wachten op wat komen gaat.

11.30 - 12.30 uur :
We zien dat het water zich een beetje terugtrekt en wat delen komt droog te staan maar een vloedgolf blijft achterwege. We spotten bij het turen naar het water nog wel een walvis die even naar boven komt om te ademen. We besluiten naar beneden te klimmen en terug te gaan naar het Waikiki strand.

13.20 uur :
Terug in Waikiki, de winkels zijn gesloten. Er bevinden zich weinig mensen op straat, het openbare leven is compleet tot stilstand gekomen.
Er zijn geen activiteiten meer en de hotels hebben de onderste verdiepingen ontruimd.
Het geeft een surrealistisch gevoel.

14.30 uur :
Omdat dit mijn laatste dag is in Hawaii wil ik toch proberen naar Pearl Harbour te komen maar ook de bussen rijden ( nog ) niet. Het plan van Generaal Yamamoto om Pearl Harbour aan te vallen heette plan z.
Het resultaat van dat plan was het bezoeken van Pearl Harbour die aangevallen werd en die toch uiteindelijk voor een deel de loop van de geschiedeninis heeft bepaald getuige de aanwezigheid van o.a. de USS Arizona en USS Missoury ( ook wel mighty Mo genoemd ).

Aan het eind van de middag komt het openbare leven weer op gang, nemen de straatartiesten weer plaats op hun plekkie en gaan de winkels weer open. Gelukkig viel de Tsunami mee voor Hawaii....maar helaas niet voor Chili.

En daar ga ik nou juist over een paar dagen naartoe. Het laatste nieuws daarover is dat de luchthaven van Santiago is gesloten voor 24 uur aangezien de passagiersterminal is beschadigd door de aardbeving. Vluchten worden nu omgeleid naar Lima ( Peru ).

Ik word de volgende dag om 05.00 uur opgehaald voor mijn vlucht naar Los Angeles. In de bus leer ik Nataliya kennen ( Bulgarije ) en met haar wacht ik op de vlucht en drink wat koffie. Nataliya heeft een MBA gedaan en werkt nu voor een jaar in New York voor een Duits bedrijf.

Bij de grenscontrole wordt er met een doekje over m´n handen gewreven en vervolgens wordt het resultaat geanalyseerd. Ik vraag waarvoor dat is en de agent antwoordt : " voor explosieven ". De oudere mensen achter me hoeven dat echter niet te doen en ik zeg ze dat ze natuurlijk er niet zo verdacht uitzien als ik. De agent hoort dat en zegt als excuus " they´re not as beautiful as you ". Aangezien die agent een kerel was vond ik dat niet echt een compliment.

In Los Angeles neem ik de bus voor $0,75 naar Santa Monica. In de bus leer ik Mark kennen uit Boston die terugkomt uit Nieuw Zeeland en nog uren moet wachten voor zijn vlucht en besluit er maar even op uit te gaan. We eten ´s avonds in de drukke winkelstraat van Santa Monica en hierna gaat hij weer terug om zijn vliegtuig te halen. Ook hier zijn weer vele straatartiesten en ik moet eerlijk zeggen dat er zeer goede muziekanten rondlopen. Ook zie je weer de daklozen. Sommige mensen hebben echter wel een normale baan maar kunnen niet hun huur betalen. velen hebben dan ook 2 banen, het leven in de VS kan heel hard zijn voor sommigen. Het is " the land of the free and the home of the brave " maar dat geldt blijkbaar nier voor iedereen.

De volgende morgen ga ik naar het vliegveld en daar zie ik dat mijn vlucht is geannuleerd van 14.40 en dat er nu een is om 17.55. Die vlucht was blijkbaar nog van gisteren want hij staat als eerste genoteerd en bij de tijd staat " new time ". De wachtrij duurt extreem lang ( zeker 2 uur ), en de reden is wellicht dat de vlucht niet voor iedereen mogelijk is. Er wordt prioriteit gegeven aan Chilenen die naar huis willen naar familie of te kijken hoe de status van hun huis is. Dat is natuurlijk volkomen te begrijpen en het lijkt me niet logisch dat ik kan vliegen.

Bij het inchecken kan ik blijkbaar toch vliegen en de vlucht zal eerst naar Lima vliegen, dan naar Antofagasta ( om de douaneformaliteiten te doen ) en dan door naar Santiago. Nou, ok, we zullen we zien.

Op de luchthaven hoor ik regelmatig de mededeling voor militairen die weer terug zijn gekomen dat er douches en gratis internet wordt aangeboden met de afsluiting ; " we thank you, and salute you, for your service ! "

Je zou verwachten dat op zo´n grote luchthaven de organisatie in ieder geval goed is geregeld .....het tegendeel is waar. Het blijkt een grote chaos te zijn waar mensen voordringen en verschillende mensen zeer lang moeten wachten en weer anderen zeer kort. Het lijkt wel India soms.

In Lima stappen verschillende mensen uit en er stappen Chilenen is. Op de luchthaven van Lima is het een grote chaos en verschillende mensen die niet naar Chili kunnen reizen of voor onbepaalde tijd zijn gestrand zijn in alle staten. Ik voel me redelijk schuldig dat ik nu naar Santiago ga voor vakantie en deze mensen in de hal niet kunnen gaan. Ik hoor dat echter pas achteraf als we weer verder gaan dus ik kan ook niet veel doen.

We vliegen blijkbaar toch in een keer naar Santiago en daar eenmaal aangekomen stappen we vlak voor de terminal uit en alle paspoortcontrole en begageonderzoeken gebeurt buiten. Honden besnuffelen de bagage en de bus is, omdat alle fasciliteiten van de luchthaven zijn gesloten, gratis.

In Santiago zie ik af en toe wat schade aan gebouwen maar Santiago zelf is blijkbaar niet zo hard geraakt als Conception.
Ik zie dat de luchthaven inderdaad schade heeft opgelopen en dat zal nog wel even duren voordat alles weer normaal is.
Ik zie ook dat 1 van de 5 silo´s bij de luchthaven is ingestort en in de stad van enkele gebouwen dat een deel is afgebroken waar nu een lint om zit met Peligro ( = gevaar ).

In de hostel leer ik Marco kennen uit Zwitserland en we eten ´s avonds in de buurt van de hostel. In een cafe kan je hier een cocktail bestellen : de zogenaamde
" terremoto ".

De dag erop doe ik het eens rustig aan en slaap wat uit. Morgen zal ik de stad verder verkennen en dan vlieg ik naar het Zuiden. Toch is de normale dienstregeling nog niet in werking en het is maar de vraag of ik ueberhaupt kan vliegen. De webside in de hostel van de LAN is nu zo´n beetje gestandaardiseerd en iedereen wil graag weten of hun vlucht nog gaat.

We zullen wel zien wat er verder gebeurt, momenteel geldt bij mij niet plan z....maar plan x : we zullen wel zien.

Groetjes en tot de volgende
Mark