Hasta las goooooaaaaalas siempre

Zo, ik ben in Buenos Aires aangekomen en dit is wellicht mijn laatste bestemming.

Ik zeg wellicht aangezien mijn vlucht voor morgen is geannuleerd en ik nog niet weet wanneer ik weer naar huis kan gaan.

Even kijken waar ik was gebleven, o ja in Arica.

Ik deed het daar wat rustiger aan en bezocht nog wel even de locale kerk in de stad die is ontworpen door meneer Eiffel. Ja precies, dat is diezelfde als diegene die de Eiffel toren heeft ontworpen. Nu is deze kerk niet speciaal bijzonder op natuurlik de ontwerper na dan.

Als ik met Margreet ´s avonds eet komen we met de plaatselijke bevolking in aanraking en als je dan vertelt dat je uit Nederland komt krijg je meteen Ruud Gullit en Willy van de Kerkhof naar je oren geslingerd. Wat geweldig is dat altijd dat voetbal zo´n internationale taal is en alle deuren opent. Ik kan me nog herinneren dat ik ergens midden in de amazone was bij het drielandenpunt Colombia / Brazilie en Peru en mijn Peruaanse gids gewoon in staat was het hele Nederlandse elftal op te noemen incl de reservebank. Nou dat is toch wel een prestatie.

Je ziet hier dan ook overal voetbal op de televisie en als er dan wordt gescoord schreeuwt de commentator : goooooooaaaaaaal !. En vaak herhaalt hij dat ook nog eens terwijl de doelpunten vaak helemaal niet zo spectaculair zijn. Net als het niveau van het voetbal.

Ik neem de nachtbus naar San Pedro de Atacama midden in de Atacama woestijn. Onderweg worden we weer getracteerd op een slechte film maar die zijn trouwens bij lange na niet zo slecht als de locale soaps. Die zijn bij ons al enorm slecht maar hier zijn zowel de acteerprestaties als de geluids- en lichtbewerking als de muziek van een abominabel niveau. Het blijkt ook dat geen enkele acteur het tot Hollywood heeft geschopt. O nee......correctie....er is er eentje uit Chili die een figurantenrol had bij een of andere Hollywoodproductie. Hij is meteen tot nationale held uitgeroepen. :-)

In San Pedro maak ik een excursie naar de ojos. Dit zijn twee meren die op 4280 meter liggen en zeer kleurrijk zijn. Ook bezoeken we de Atacama zoutvlakte wat helemaal ligt bezaaid met grote brokken zout. We zijn daar al redelijk vroeg en kunnen dan ook ´s morgens de flamingo´s bekijken in het meer.

Later op de dag maak ik een nieuwe excursie, ditmaal naar de Valle de Luna ( de maanvallei ). Dit is een soort gebied dat lijkt op een maanlandschap ( tja de naam zei het al ). Het is een spectaculaire omgeving en de verschillende kleuren van de rotsen en de gaten die erin zitten en allerlei erosies die erop los zijn gelaten maken dit landschap tot een zeer bezienswaardige trekpleister. We maken een trektocht van een paar uur en kunnen alles goed van dichtbij bekijken. Als afsluiter gaan we nog een berg op om de zonsondergang te aanschouwen wat natuurlijk ook weer prachtig was.

De volgende dag vertrek ik naar Salta ( Argentinië ). Bij de grens blijkt dat er een probleem is : ik heb wel m´n stempel in mijn paspoort maar ik heb het gele in-uitreispapiertje niet meer. Die zat normaal gesproken in mijn paspoort maar deze zat er nu niet meer in. Dit blijkt toch wel een groot probleem te zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik deze niet meer heb en men haalt vervolgens mijn bagage uit de bus. Ik moet als ik dat papertje niet heb achterblijven bij de grens in San Pedro.

Er zijn nu 3 mogelijkheden :

1 ik keer mijn rugzak binnenstebuiten vind dat papiertje ( maar ik kan dat papiertje niet zomaar tevoorschijn toveren )

of

2 ik blijf achter en moet wachten tot de politie contact heeft opgenomen met de autoriteiten waar ik het land ben binnengekomen ( zo´n slordige 2000 km zuidelijker ) om te verifiëren dat ik het land uit mag, dit duurt zeker een aantal dagen,

of

3 ik moet terugreizen naar waar ik het land binnenkwam en weer de papieren halen ( je weet inmiddels hoe ver dat is )

Gelukkig blijkt dit papiertje ergens in mijn kleine rugzak te zitten en ik kan verder reizen.

In de consternatie vergeet ik nog wel mijn busticket maar aangezien ik geregistreerd stond wordt daar niet al te moeilijk over gedaan. Ik kan verder reizen.

Eenmaal in Salta aangekomen check ik in bij een partyhostel. Hier zijn veel feestgangers die drinken alsof het een lieve lust is. Je merkt trouwens ook snel het verschil van reizigers als je het over Amsterdam hebt. Sommigen hebben het dan direct over hashes en coffeeshops terwijl anderen het over het van Gogh museum en het Anne Franhuis hebben. Het verschil lijkt me duidelijk.

Ik maak een excursie naar Cafayate wat weer een schitterende tocht is. Met deze excursie gaan ook een bejaarde Canadees, een Indische Australier en twee Argentijnse meisjes mee. Die Canadees was wel speciaal. Behalve dat hij bij iedere stop even een sigaret opstak ( en dat waren er nogal wat ), droeg hij ook een spijkerjack met vlaggetjes van alle landen waar hij was geweest....behalve die van de VS. dat deed hij niet uit principe want hij had een strafblad ( thuis mariuana gerookt ) dat volgens hem inmiddels al was vervallen maar daarom werd dit heerschap geweigerd om de VS te bezoeken. Dit vond hij blijkbaar niet leuk en daarom dus geen vlag van de VS. Hij verhaalde verder vol trots dat hij al in 45 landen was geweest.....ik heb m´n mond maar gehouden. Die Australier was de laatste twee weken gaan feesten in Buenos Aires en Cordoba ( lees in een continue fase van dronkenschap geweest ). Het is maar wat je leuk vind natuurlijk. Die Argentijnse meisjes vertelden dat er in Argentinië veel corruptie is, niets goed werkt, mensen slecht auto rijden kortom niets doet het of het deugt niet.

Als later de auto het begeeft ( wat gezien hun relaas niet zo verwonderlijk was natuurlijk ) moesten we wachten op een vervangauto.

De plek achterin de auto was eigenlijk voor kinderen en niet voor volwassenen maar aangezien ik als laatste werd opgehaald kon ik de hele rit achterin zitten. Smokey wilde pertinent niet wisselen maar gelukkig zat die Australier ook af en toe opgevouwen achterin de auto.
Toen we erover klaagden zei hij : " this is Argentina ", wat dan weer in het verkeerde keelgat schoot van die Argentijnse dames. Kijk, zij mogen zelf wel kritiek leveren op hun land maar als anderen dat doen wordt dat gezien als een belediging. Het is maar dat je het weet.

De dag erop maak ik een excursie met de " tren a las nubes " ofwel de trein naar de wolken. Dit is de trein die over het hoogste spoor ter wereld gaat nl. 4300 meter. Ik leer hier mijn buurman Ben kennen uit de UK en we zien weer de prachtige landschappen aan ons voorbij gaan en ervaren hoe de trein zich kronkelend, zigzaggend en met een paar loopings zich een weg naar boven baant. Deze rit is zowel letterlijk als figuurlijk adembenemend want er zijn verschillende mensen die extra zuurstof nodig hebben omdat ze last kregen van hoogteziekte. Onderweg springen er ezels en lama´s weg voor de aanstormende trein, nou ja ....hij gaat maar 30km per uur of zo dus een echte TGV is het niet. We rijden over rare stalen bruggetjes en belandden uiteindelijk bij het eindpunt bij een Indiaans marktje waar de Indianen hun handelswaar verkopen. Nu moet je voorstellen dat dit volgens mij de enige handel is die die Indianen kunnnen drijven, nl. met die toeristen die in de trein zitten die twee keer per week in het hoogseizoen aankomt. Ze wachten vervolgens rustig en ook als je gewoon voorbij loopt en niets koopt ( wat natuurlijk een ramp voor ze is want verder hebben ze bijna niets ) blijven ze gewoon vriendelijk en afwachten. Wat een verschil met Azie zeg, daar wordt je gewoon overspoeld met verkopers waarbij de een nog opdringeriger is dan de ander. We drinken nog wat cocathee inderweg ( ik ben aan de cocaine ! ), en op de weg terug worden we getracteerd door een optreden van een band en een goochelaar die wel leuke trucjes had.
Ik hoorde dat er in een andere wagon ook een soort karaoke was maar dat is ons gelukkig bespaard gebleven.

Dan staat de trein plotseling stil ( hee ) en ons wordt verteld dat men op autorisatie wacht vanuit Buenos Aires. Ja natuurlijk......ik kan me zo voorstellen dat er iemand in Buenos Aires zit en zo´n autorisatieverzoek krijgt en denkt.....zou ik die nou geven of niet.......eehm.....hoeveel treinen zijn er vandaag daar.....eehm....eentje.....ok....moeilijk.....moeilijk........en dan een halfuur later.....vooruit dan maar !
Volgens mij klopte dit verhaal niet en was het gewoon bullshit. Zeker als we bij het volgende station komen en er verschillende mensen met lampen onder de trein schijnen en daarbij bezorgd kijken. De trein was natuurlijk gewoon stuk maar dat wilden ze ons niet vertellen. Het was uiteindelijk een lange dag van 07.00 tot 00.30 maar het was zeker zeer de moeite waard.

De dag erop maak ik een excursie naar Cachi over een pas van ruim 3300 meter met weer prachtige cactusvelden en schitterende uitzichten. ( zie foto´s ). Aan boord zitten vele Duitsers en een paar Polen.

Ik bezoek nog snel het Maam museum waar gemummuficeerde kinderen zijn te zien. Dit is trouwens wel erg aangrijpend. Dit waren kinderen die door de Inca´s waren geofferd aan de bergen welke vooraf werd gegaan door een lange ceremonie. Deze kinderen zijn later gevonden en waren door een combinatie van de hoogte en temperatuur nog in perfecte staat. Het tentoostellen van deze kinderen is op z´n minst controversieel te noemen en er waren ook veel demonstraties hiervoor maar het is wel een unieke manier om te zien welke rituelen de mensen hier destijds hadden.

Ik neem de nachtbus naar Cordoba en leer een Belgisch meisje uit Gent kennen. Haar vriend woont in Cordoba dus vandaar dat ze hier is. Aan boord worden we weer voorzien van een hapje en een drankje.

In Cordoba maak ik met Steve en Esther een uitstapje naar Villa Garcia ( het huis waar Che Guevarra is opgevoed ). Dit is ook weer een hele cultus, vele hoogwaardigheidsbekleders hebben dit bedevaardsoort bezocht waaronder Fidel Castro en Chavez ( Venezuela ).
Ook veel arbeiders schijnen hier naartoe te gaan om een glimp van hun held op te vangen. Ik geloof dat het portret van Che een van de meest verkochte symbolen ter wereld is ( samen met dat van Jing & Jang ). In het huis zien we de leuzen " hasta la victoria siempre " wat " tot de overwinning voor altijd " betekent. De andere veel gebruikte leus " viva la revolucion o muerte " ofwel " leve de revolutie of de dood " zie ik overigens gek genoeg nergens terug.

´s avonds eten we bij een parillada een goed stuk vlees en in tegenstelling tot mijn verwachtingen van Zuid America valt het eten vaak wat tegen. Wellicht komt dat omdat ik niet altijd naar de duurste restaurants ga. Behalve in Valparaiso, dat was zo goed...dat waren gewoon kunstenaars in de keuken.

Ik neem de nachtbus naar Buenos Aires en heb dit keer een suite. Eerst krijg ik een welkomstversnapering, dan een hapje, weer een hapje en een drankje, een aanvulling van het drankje, warm eten, koffie en vervolgens een tia maria. Nee, aan zorg kom ik niet veel tekort. De stoel kan je vervolgens helemaal ombouwen tot bed dus ´s nachts kan je ook prima slapen.

Onderweg kom je trouwens ook veel politiecontrole tegen. Het blijft mij onduidelijk waarom er zoveel wordt gecontroleerd.

OK, ik ben nu in Buenos Aires en moet nu maar even wachten tot de vulkaanwolk uit IJsland is overgewaaid voordat ik weer terug kan vliegen. Ik zal wel zien wanneer ik weer thuis kan komen.

Groetjes en wellicht tot gauw.
mark