welkom in de stilte

Allereerst de allerbeste wensen voor iedereen in 2010 in goede gezondheid en dat het voor iedereen maar een reislustig jaar mag worden !

De eerste 3 reismaanden in Azie zitten alweer erop, ik ben inmiddels aangekomen in downunder Australie.

De luchthaven van Hong Kong was supermodern en het was daar ook mogelijk gratis te internetten. Ze geven die service gewoon aan alle reizigers. In het vliegtuig van Cathay pacific ontbrak mij ook niets en was ik van alle gemakken voorzien. Een eigen computertje waar je films kan bekijken, radio kan beluisteren, spelletjes kan spelen of direct volgen waar het vliegtuig zich op dat moment bevindt. Bij de landing werd gebruik gemaakt van google earth dus als je naar buiten keek zag je praktisch hetzelfde als op je scherm. De tijd vloog zo om.

Ik nam op de luchthaven van Perth een bus naar het centrum, eentje die de mensen bij hun hotel ( of hostel in mijn geval ) afzet.Nou had ik toevallig een buschauffeur gevonden die er allemaal niet zo veel van begreep : hij reed volkomen langs mijn hostel en de volgende hostel voor een andere passagier wist hij ook niet te vinden. Gelukkig had hij een kaart en kon ik hem met behulp daarvan precies vertellen hoe hij bij beide hostels moest komen.

Na de drukte van Azie kwam ik hier aan in de absolute stilte. In Perth wonen geloof ik 1,5 miljoen mensen maar waar die allemaal zijn ?? Wellicht komt dat omdat de stad redelijk verspreid is maar ook in het centrum rijdt overdag geen kip. In Azie heerste er een 24 uurseconomie, hier gaan de inetrnetcafe's gewoon om 5 uur dicht en valt er zo goed als niets meer te beleven. Wel kan ik weer gebruik maken van facebook. deze was in Vietnam en China nog gecensureerd.

De eerste dag wandel ik wat door de snikhete stad ( 38 graden ) en zoek later het King's Parc op. dit is een zeer groot park waar ook de vegetatie van andere delen van Australie zijn geplant zodat die hier als in een soort botanische tuin zijn te bewonderen.

De 2e dag huur ik een auto en rij naar het Zuid-Westen waar ik de eindeloze bossen en wijngebieden bezichtig. De vegetatie is schitterend en luisterend naar de populaire zenders op de radio en rijdend door deze prachtige natuurgebieden geniet ik van het uitzicht, de airco ( die nodig was ) en de nieuwe auto ( hij had nog maar 287 km op de teller staan ). Bij Dunsborough wandel ik door het NP Cape Naturalista ( veel rotvliegen, dat wel ), in Augusta ( mooie vuurtoren ) zie ik het punt waar de Indische- en de Pacifische oceaan bij elkaar komen en uiteindelijk beland ik in Pemberton. De hostel zit helaas vol, net als alle andere accommodatie en ik besluit gewoon in m'n auto te slapen.

De volgende dag rij ik verder naar Walpole waar ik de " Tree top walk " loop. Dit is een gebied waar de reuzachtige bomen ( karri- en jarrabomen ) staan en er is een gammele loopbrug aangelegd zodat je over de toppen van de bomen kunt lopen die soms wel 40 meter hoog zijn. Later rij ik via Albany en NP Porongurup ( waar ik een enorme leguaan tegenkom ) terug over de lange weg naar Perth. Als ik de witte Hyundai weer inlever is deze
niet alleen smerig ( van alle dirtroads in de NP ) maar is deze ook niet nieuw meer ( nu 1587 km dus heb ik 1300 km gereden ).

In tegenstelling tot Azie rijden de mensen weer normaal ( in Shenzhen herinner me ik bijvoorbeeld nog dat onze taxichauffeur de brandweer met loeiende sirenes gewoon inhaalde ). natuurlijk, wij hadden meer haast !

Langs de weg hebben de mensen soms zeer grappige postbussen ( de postbode bezoekt de huizen die zeer ver van de weg afliggen wellicht niet ).

Onderweg kom ik wel een paar kangaroes tegen : de eerste lag dood langs de kant, de 2e liep 's avonds verderop de weg over en de volgenden stonden achter een hek. Toch is het 's avonds wel oppassen want die beesten rennen ....ik bedoel springen ...zomaar de weg over.

In Walpole maak ik het tegenovergestelde van commercie mee : ik wil water kopen bij een benzinestation maar de medewerkster zegt doodleuk tegen me dat ik veel beter bij de buren kan kopen want dat ze daar veel goedkoper zijn. Nou, waar maak je dat nou nog mee ?

Onderweg met de auto lees ik dat het gevaar voor bosbranden vandaag is toegenomen tot " extreem hoog ". Later op de middag hoor ik dat er elders in de staat ook daadwerkelijk bosbranden waren en er huizen zijn vernield en de mensen worden opgeroepen dat gebied onmiddelijk te verlaten.

In Perth ontmoet ik nog de Duitsers Frieda en Frederik ( Bremen ) waar ik nog een biertje mee ga drinken, de volgende dag vertrek ik met de trein " the Indian Pacific " naar Adelaide dwars door de woestijn Nullarbor wat " geen bomen " betekent. Het is een enorme trein en de tocht duurt bijna 40 uur. Aan boord leer ik natuurlijk weer veel mensen kennen oa : John ( Ierland ), Lisa ( Finland ), Margret ( Guynea ), Heloise & Jean Raphael ( Frankrijk ) en mijn buurvrouw waarvan ik de naam niet meer weet uit Broken Hill die haar dochter in Perth had bezocht.

Onderweg wordt er ondanks waarschuwingen af en toe gerookt en deze mensen worden dan gewoon zonder pardon uit de trein gezet bij het eerstvolgende station en overgedragen aan de politie. Zij worden vervolgens ook 5 jaar niet meer toegelaten om per trein te reizen.

Die bosbranden die de dag ervoor waren blijken precies op mijn traject te liggen en we rijden er dwar doorheen en zien dus de ellende die het achterlaat. Wat dat roken betreft was er zelfs een onverlaat die zijn peuk de trein uitgooide in het zeer dorre gebied dat bijna direct vlam vat en waar 30 gezinnen de dag ervoor nog hun huis hadden verloren. Hoe dom kan je nou zijn ?

's avonds stoppen we 3 uur in Kalgoorlie, een mijnstadje waar goud wordt gedolven. We lopen naar het centrum en verkennen een van de twee cafe's die open zijn. Het stadscentrum zelf doet meer aan als een soort oude western en wij zijn dan ook in een soort saloon. De mensen die hier volgens mij wel vaker komen ontvangen ons niet hartelijk en we moeten ze maar niet te scheef aankijken. Een kerel roept tegen eentje van ons : I have seen that smile before ! I am not here for your entertainment ! Nou dat was hij voor mij duidelijk wel maar dat heb ik maar niet bevestigd. Na 2 biertjes verlaten we weer het altijd gezellige Kalgoorlie.

De volgende dag zitten we de hele dag in de trein, rijden door de woestijn en vieren 's avonds oud en nieuw. Er wordt door het personeel iets extra's gedaan en de restauratiewagon ( waar ik sowieso het grootste deel van de reis verbleef ) zat helemaal vol.
Als het middennacht is vinden een paar andere Fransen het nodig om het Franse volkslied te gaan zingen, de aanwezige Duitsers doen daarna vrolijk mee met hun volkslied. De aussie's zingen dan : aussie, aussie, aussie....oi,oi,oi ( 2x ) wat de twee eerdere volksliederen dan eigenlijk weer belachelijk maakt. Als je met zo'n grote groep met verschillende nationaliteiten zit moet je niet juist je eigen volkslied gaan zingen. Blijf dan lekker thuis.

In Adelaide check in wederom in in het zeer moderne YHA samen met John.
We leren ook Darren ( UK ) en Renier ( Mexico ) kennen en aangezien Darren een auto heeft rijden we de volgende dag naar het Zuiden naar Victor Harbour en Cape Jervis. Onderweg komen we weer kangaroes tegen. De koala's die hier ook zouden moeten rondlopen laten zich helaas niet zien.

Het woordt kangaroe is volgens sommigen ontstaan toen kapitein Cook met een aboriginal een kangaroe tegenkwam en vroeg " wat is dat "? de aboriginal antwoordde " Kagoroo " wat in het Guugu Yimidhirr " ik versta je niet " zou betekenen.
Cook dacht dat het beest zo heete en zo is het ontstaan. De werkelijk blijk anders in mekaar te zitten maar het is toch een leuke sage.

De 2e dag bezoeken we ( John, Darren, twee andere Nederlanders Daan en Arno, twee Oostenrijkers en een Engelsman ) 's avonds een cricketwedstrijd in de Adelaide oval tussen de West end redbacks en de Queensland Bulls. Na de eerste inning begon ik de regels een beetje te snappen en bij de 2e inning begon ik het zelfs leuk te vinden.

De aboriginals zijn in Australie niet erg geliefd. De algemene indruk is dat zij niets doen, altijd dronken zijn en mensen lastig vallen. Die haat merkte ik in de trein en hoorde dat later ook van andere kanten.
Vroeger beschouwde men de aborginals als flora en fauna, als een soort deel van " the wildlife ".
Australie heeft hiervoor in 2001 officieel excuses aangeboden en probeert nu parken voor deze mensen in te richten.
Er zijn zelfs mensen die hen niet eens als mensen beschouwen. Darren vertelde dat hij een kerel tegenkwam die hem vertelde dat hij in een wit cafe zat. "Hoe bedoel je " vroeg Darren. Nou, hier komen geen " bonks". Pardon ? Ja, dat is het geluid dat je hoort als je er eentje omver rijdt !

In Cape Jervis stond bv. een auto met een sticker op de motorkap in de vorm van Australie met de woorden " fuck off, we're full". Verder had deze blijkbare idioot ook een sticker met " no fat chicks ". Het gaf daarmee wel aan wat voor soort kerel het zou zijn. Ik vermoed dat het een soort karikatuur zal zijn en dat er verschillende kangaroes in Australie rondlopen die ruimdenkender zijn dan hij, terwijl ik hem niet eens gezien heb. Hij mag dan wel heel duidelijk hebben gemaakt wat hij bedoelt, ik ben toch een net zo grote fan van hem geworden als een kip van kfc.

Tja, nou mag je dit natuurlijk niet veralgemeniseren maar het geeft toch maar eens het zielige niveau aan waarin sommige mensen zich in begeven. Ondanks dat men die zaken officieel niet toestaat lijkt het soms zeer sterk op de apartheid die gold in Zuid Africa.

Over de mate waarop men integreert, de mogelijkheden geboden wordt etc. kan ik geen uitspraken doen, daar weet ik gewoon te weinig over maar dat men ueberhaupt anderen als 2e rangsburgers beschouwd vind ik een trieste zaak.

De laatste dag gaan we ( Darren, John en ik ) nog wat drinken in de sportbar. Gelukkig zijn er ook Engelsen vanuit het eiland over komen vliegen zodat er nog een beetje een typisch Engelse sfeer te proeven is. Er wordt een voetbalwedstrijd getoond ( Man. united ) er wordt flink geroepen en gevloekt en natuurlijk veel gedronken. Je vraagt je soms af wat er erger is dan een engelsman, nou...een Engelsman buiten Engeland!
Toen er zo'n halfdronken kerel naast ons kwam staan en vertelde dat hij uit Oldham kwam vertelde hij olijk : do you know the way to Oldham ? Hij maakte daarbij een grappig knijpend gebaar met zijn vingers. Wij deden alsof wij hem niet begrepen maar hij bedoelde natuurlijk ( hold 'em ). Nou, gelukkig kon hij wel om zijn grapje lachen en dat was dan wel weer leuk.

Volgens mij is de algemene manier van uitgaan sowieso zo snel mogelijk dronken worden, dat doen ze bijna allemaal.

De laatste dag rijden we nog wat rond in de Adelaide hills ( w.o. Hahnsdorf ) en 's avonds nemen John en ik de nachtbus ( de greyhound ) naar Melbourne.

In Melbourne zal ik 's avonds Iwan gaan ontmoeten met wie ik een groot deel van de komende drie maanden samen zal gaan reizen.

See ya
mark