Met de vriendelijke groeten van Uncle Ho

Dag allemaal,

Even kijken, waar was ik gebleven met m'n vorige verslag ? O ja, Nha Trang.

De 2e dag in Nha Trang ben ik gaan duiken. Hoewel het slecht weer was ( het regende regelmatig) vertrok m'n bus toch pas 's avonds en de duik viel niet tegen : veel vis en koraal gezien; 1e duik 10 meter zicht, 2e duik 4 meter zicht. Ook een paar gevaarlijke vissen zoals de lionfish en de scorpionfish. Die doen eigenlijk alleen maar wat als je ze aanvalt, en dat deed ik niet ;-)
De lange gele trompetfish was ook leuk om de zien zwemmen.

In Nha Trang nog Jelle en Gilbert uit Veenendaal leren kennen ( daar waar ik jaren in Nederland heb gewoond ).

Ik had al gehoord in Ho Chi Minh dat Nederland bekend staat om tulpen, klompen en de afsluitdijk, maar er is nog iets belangrijks : " Dutch lady milk, het melkmeisje". Ik geloofde het eerst niet maar in Nha Trang zag ik het zelf op een reclamebord en zelfs in de winkeltjes.

Dan reis ik door naar Hoi An, wat een stadje is waarvan het centrum tot cultureel erfgoed is uitgeroepen. Het is een leuk pittoresk stadje die tevens bekend staat om zijn kledingwinkeltjes. Ook ik heb me laten verleiden om een paar op maat gemaakte pakken te laten maken en heb deze per zeepost naar huis gestuurd. Die komen dus wel over een paar maanden aan, hoop ik.

Er vond in Hoi An weer een oude ontmoeting plaats met Andrew, de Argentijn die ik ook in Jaipur en Delhi was tegengekomen. We eten 's avonds wat en aan tafel komen steeds mensen langs om wat te verkopen met al verkoopargument " happy hour ", Als ik zeg dat dat een paar uur ervoor ook al was zegt ze gewoon :
" happy hour everytime ". Nou ok, dus same same; ha, dat zeggen ze hier trouwens ook allemaal : "same same". Wel leuk.

Ik boek een dagexcursie naar My Lai, een dorpje waar de Amerikanen een massacre hebben aangericht. Dit gebeuren is blijkbaar heel goed gedocumenteerd en zal interessant zijn. Als ik mensen in Vietnam vertel dat ik daar naartoe ga zeggen ze : " ah, My Lai...very nice ! ".
Nou, ik denk dat het wel interessant zou zijn... maar nice ?

My Lai blijkt inderdaad interessant te zijn en ik krijg een video te zien waarin een van de overlevenden ( destijds een jongen van 11 ) een oud soldaat ontmoet die erbij was en eens terug wilde gaan. Deze ontmoeting ( 2008 ) is gefilmd en vormde een zeer indrukwekkende documentaire.
Toch raar dat de Americanen dit in eerste instantie altijd hebben verzwegen en zelfs hebben geprobeerd bewijsmateriaal te vernietigen. Ze leren andere landen wel de (moraal)les maar zelf...ach dat is een discussie voor een ander forum.

Onderweg zie ik veel mensen die op het land aan het werk zijn met van die vreemde hoeden op ( een beetje van dat model lampekappen ). Dat beeld is ook dat ik van tevoren van Vietnam had verwacht en ik vind dat wel grappig om dat in het echt zo te zien.

Ik reis door naar Hue en net als in Hoi An regende het hier ook goed.
Ik maak de eerste dag meteen een excusrsie naar de DMZ ( de DeMilitirized Zone ). In de Vietnamoorlog vormde dit de grens tussen Noord- en Zuid Vietnam en hadden de Amerikanen hier een balangrijke basis zoals de Rockpile ( uitkijkrots ) en Ke Shan ( waar Bruce Springsteen in " Born in the USA" over zingt. We bezoeken de tunnels die zich over drie verdiepingen uitspreiden en rijden naar de voormalige basis van Ke Shan, dat nu een museum is. Het is bijzonder hier zo te rijden als je denkt dat het hier 40 jaar geleden compeet anders was.

Ik leer drie Engelsen kennen : DJ, Josh en Ewen en na het diner drinken en poulen we nog wat. Ook komt er een Vietnamese jongen met me meepoulen die heel goed blijkt te zijn. Ik vertrouw hem eigenlijk niet helemaal en als hij na mijn zoveelste blunder op de pouletafel zegt " no problem Buddha " dat weet ik dat er nooit een vriendschap in zou gaan zitten. Op weg naar m'n hotel word ik weer lastig gevallen door motorbikekerels die de hele weg vragen : ladybar ? massage boom boom ? Marihuana ? Ik word er bijna gek van.

De 2e dag kom ik mijn zogenaamde vriend weer tegen die mij helaas weer herkent, hij wil me wel naar het restaurant brengen waar ik naar op weg ben en nu onderweg begint hij ook met zijn rideltje : lady bar etc...
Zie je wel, dat is dus ook zo'n figuur...gewoon lekker laten gaan en zelf naar het restaurant gegaan.

Op de laatste dag in Hue maak ik van de gelegenheid gebruik om de citadel te bezoeken op een moment dat het eens niet regent...ik heb eens geluk.
Ik neem de nachtbus naar Hanoi en check in bij een goedkoop hotelletje. Hier verkopen ze ook excursies en ik boek er twee : Sapa ( drie nachten, 2 dagen ) en Halong Bay 2 dagen, 1 nacht ).

De eerste dag verken ik de stad, koop m'n busticket naar Nanning ( China ), laat m'n telefoon repareren die de laatste nacht niet heeft overleefd en verken de brede lanen, koloniale huizen en het prachtige meer in de stad.

In Vietnam zie ik zeer veel motorbikes en meer dan 95% draagt hier heel gedisciplineerd een helm ! Als ik even terugdenk aan India....daar was het percentage 0%, dat is toch anders.

Verder valt mij ook weer in Hanoi op dat alle winkels in dezelfde straat zitten die hetzelfde verkopen. Zo heb je : de schoenenstraat, de telefoonstraat, de rekenmachinestraat, de kledingstraat, de keukerartikelenstraat, de autoonderdelenstraat en, jawel, de tandartsenstraat ( met de stoel in de etalage zodat iedereen kan zien wat er gebeurt ). Heel bijzonder allemaal.

Op dag 2 breng ik een bezoek aan het mausoleum van Ho Chi Minh. De goede man wilde blijkbaar zelf niet dat er een mausoleum voor hem werd opgericht maar hij is dus tegen zijn zin in ingebalsemd en ligt nu tentoon voor Jan en alleman. Voor de Vietnamesen is dit een soort pelgrimsbezoek maar voor mij is dit een rare gewaarwording om daar zo'n man in het wit met sik te zien liggen. Ik bezoek ook het huis waar hij heeft gewoond, het regeringsgebouw vanwaar hij heeft geregeerd en het museum dat voor Uncle Ho is opgericht. In dit museum vind je behalve zaken over Ho ook
andere rariteiten zoals moderne kunst !? en zaken over Guernica !??
Wat deze dingen hier doen weet ik niet....mischien waren dit wel zaken die Ho mooi vond. Niet ver van het mausoleum kom ik ook nog een standbeeld tegen van Lenin, ook die staat nog fier naast de borden van Coca Cola en natuurlijk de locale mobiele telefoonreclameborden.

Dan ga ik met de softsleeper ( het was redelijk comfortabel maar het bed was erg hard, ik vraag me af wat de hardsleeper dan zou moeten zijn ) naar Sapa. Deze plaats ligt midden in de bergen van Vietnam en 's morgen doen we direct een trekking naar CatCat. Met drie Israelische meisjes en 2 Vietnamesen en onze gids June lopen we naar beneden naar een dorp van de Hmong ( een etnische minderheid die hier woont ). De tocht is mooi maar het dorp is te toeristisch.

Omdat ik 's middags vrij had heb ik een motortje met chauffeur gehuurd en we rijden naar de Tram Ton pass, een pas op 1900 meter die de hoogste is van Vietnam met uitzicht op de hoogste berg " de farispan". We hebben mooi weer en het uitzicht is adembenemend.

Op dag 2 ga ik met Roger ( UK ) en onze gids een trekking maken van 14 kilometer naar Ta Vin, tijdens deze trekking is het weer nog mooier en de rijstvelden op de verschillende plateaus zijn goed zichtbaar. Een week geleden was het nog zeer mistig maar nu was het perfect. De Hmong meisjes van 11 en 12 jaar stonden al vroeg op, liepen naar ons hotel en lopen nu weer met ons mee terug naar hun dorp om....uiteindelijk iets te verkopen natuurlijk. Ze zijn niet zo pusherig maar lopen gewoon de hele tijd ongevraagd mee. Het is gewoon een doordeweekse dag en ik denk dat ze helemaal nooit naar school gaan. Ze zijn wel heel aardig en proberen onderweg te helpen waar ze kunnen, maken iets creatiefs voor je en ze spreken zeer goed Engels.
Wel schattig trouwens als ik onderweg voorzigtig van een glibberige rots afdaal en zij zeggen : " careful huh ! ", terwijl zij zelf op hun slippers in no time beneden zijn.

"s avonds ga ik met de softsleeper terug naar Hanoi en ik deel deze keer mijn wagon met twee mannen en een vrouw.
Als het licht uit is en iedereen probeert te slapen gaat de telefoon van mevrouw en zij gaat rustig een tijdje luidop bellen. Ik geloof dat zij dacht dat hoe verder de andere weg is, hoe luider je moet praten !

Om 5 uur kom ik aan, ik neem de taxi naar m'n hotel en om 8 uur word ik weer opgehaald voor de 2e excursie naar Halong Bay ( een karstgebergte dat in zee ligt ). Onze reisleider is Trang ( en als we dat niet kunnen onthouden mogen we hem ook mr succes noemen...jaja ), en we gaan op de boot naar het eiland Cat Ba. De tocht is fenomenaal en ondanks dat de drankjes aan boord vreselijk duur zijn ( als je zelf drankjes mee zou brengen moet je een toeslag betalen !? ), en dat men zoveel mogelijk de toeristen probeert te plukken is de tocht zeer geslaagd. Ik drink gewoon niet aan boord. We bezoeken wat grotten ( waar men ook zelfs juwelen probeert te verkopen ( wat een plek zeg )), en slapen 's nachts aan boord met ongeveer 16 man. De akkommodatie is prima en ik deel mijn kajuit met de gitaarspelende Steve ( UK ), en 's avonds zingen de Israelische meisjes allerlei liedjes in het Hebreeuws en proberen duidelijk te maken dat zij aanwezig zijn.

Op dag 2 staan we om 6.30 op om om 6.45 te gaan kayakken, Dat is op zich wel leuk maar om die tijd ?? De omgeving was natuurlijk schitterend.

In Hanoi kom ik het drietal DJ,Josh en Ewen uit Engeland weer tegen en we drinken nog gezellig een biertje.

De busrit de volgende dag naar China gaat dwars door het karstlandschap en dit is een prachtige tocht. Bij de douane word ik in tegenstelling tot veel andere landen zeer vriendelijk onthaald en aan de Chinese zijde kan ik zelfs op een knop drukken om de kwaliteit van de douanier te beoordelen : "zeer goed", "goed", "de controle duurde wat te lang" of "de douanier mag wat mij betreft direct opsodemieteren ( of zoiets dergelijks dan :-) )"!
Mijn beoordeling was in ieder geval: " zeer goed ".

Dan kom ik aan in Nanning ( de provinciehoofdstad van Guanxi....of all places. Dit is een Chinese stad waar bijna niemand in Europa van heeft gehoord maar toch al 2,5 miljoen inwoners heeft.
Bij binnenkomst leek het net of ik in een stad als Parijs binnenkwam ( zo groot en uitgebreid leek dat ) en qua lichtstad doet dit ook niet hieraan onder. Ongelooflijk, wat een lichtjes die flikkeren in allerlei kleuren, enorme plasmaschermen zoals je op de Ginza zou verwachten, alle hogere gebouwen hebben zo hun eigen eigenaardigheden wat beteft kleurenschakering van de daken
of de omtrek van de gebouwen, of gewoon het hele gebouw. Het is eigenlijk gewoon een grote kermis of is deze stad een grote versierde kerstboom !

Ik word gedumpt ergens in de stad, er werd gezegd "in de buurt van het station". "De taxi kost maar 10 yuan !" Ik heb geen Yuan op zak ( ik kon geen geld wisselen bij de grens ) en heb geen flauw idee waar ik zit. Er stapt nog een jongen uit die in hetzelfde schuitje zit en hij blijkt uit Japan te komen. Gelukkig zie ik aan de andere kant een ATM....Ik kijk....alles in het Chinees. Ik vraag de bewaker mij te helpen ( die mij natuurlijk niet verstaat ) en hij wijst me aan wat ik in moet drukken ( bij de nummers van de pincode kon ik het gelukkig wel zien ). De ATM werkte niet voor mijn pinpas. :-(

Ik vraag aan die Japanner of hij Chinees spreekt en hij zegt van niet. Ik vraag hem waar hij naartoe wilt en hij wijst me keurig een adres aan....in het Japans !?? :-)
Haha, dat Japans voor mij is net als het Chinees voor hem ( of voor mij ).
Ik besluit het voorbijgangers te vragen, die snappen er niets van en spreken helemaal geen Engels. Ik pak m'n lonelyplanet en gelukkig staat daar naast " trainstation " een Chinees symbool waarvan ik uitga dat dit het Chinese teken is voor "treinstation". Hiermee komen we verder en een Chinees wijst ons een kant op, bij de volgende kruising herhalen we deze excercitie en uiteindelijk vinden we het station en mijn hotel die ertegenover zit. Pfff, ik ben binnen.
En ik heb een kamer met computer en internet !

In China is het direct heel anders, je word hier met rust gelaten, sommige mensen kijken naar je alsof je van een andere planeet komt, af en toe wordt er uit het niets
"hello" geroepen. De mensen zijn ook heel aardig en proberen allemaal te helpen als ze kunnen. Ze spreken wel alleen maar Chinees en proberen soms langzaam Chinees te praten, wat ik natuurlijk ook niet begrijp, en vervolgens glimlachen ze maar een beetje, nou ja...ze proberen je in ieder geval toch te helpen, nietwaar.
De mensen die wel meer dan 2 woorden Engels spreken helpen dan beter, en eigenlijk bedoelen de mensen het allemaal heel goed. Dat is hier toch al een beetje anders als in Vietnam waar ook hele volksstammen maar 1 doelstelling hebben : mijn geld in hun zakken te laten komen.

Nanning is reuzemodern maar er is geen toeristische infrastructuur. Gelukkig zie ik op het centrale plein de "M" van Mc Donalds, nou, die herken ik en ben daar maar snel lekker veilig naar binnen gegaan.
In het centrale park er tegenover zijn vele mensen aan het dansen : op house, op Chinese muziek of de salsa.
Echt alle leeftijdscategorieen zijn hier vertegenwoordigd. Het is een cacophonie van geluid en wel grappig om zoveel mensen tegelijk op straat te zien dansen.

De dag erop wandel ik door de hele stad. Ik had gelukkig een plattegrond gekocht in het chinees die ik helemaal niet kon lezen. Ik volgde en telde gewoon de straten en qua grootte en afstand kon ik de weg goed vinden. Ik zocht de hoogste toren op ( 276m ) en genoot van het uitzicht over de hele stad. Die toren werd ook bezocht door 4 dames die, toen ze me zagen, helemaal in extase waren. Ze wilden continue foto's van me maken ( wellicht om hun kennissen en familie te laten zien dat ze me echt hadden ontmoet ) en lieten daarbij ook een professionele foto maken dat op deze toren op de 59e verdieping mogelijk was waar ik direct ook een geplastificeerd exemplaar van kreeg. Ik werd beschouwd als een soort Tom Cruise ( of was het meer een soort Paul de Leeuw ? ).

Morgen nog een dagje hier in Nanning en dan vertrek ik naar Haikou op Hainan. Eens kijken of dat net zo'n avontuur wordt.

De groeten