Bom Bahia ( goede haven )
Door: Mark Dirksen
Blijf op de hoogte en volg Mark
27 Oktober 2009 | India, Ahmedabad
Hierbij dan weer het vervolg van mijn reis in India.
Aan de kust van Goa was al wat toeristischer maar het plaatsje Palolem was nog in opbouw. Je moet je voorstellen dat het plaatsje zelf eigenlijk uit bijna niets bestaat maar in het seizoen worden overal strandhutten uit de grond gestampt.
Het seizoen gaat pas nu echt beginnen nu de Monsoon ( regentijd )voorbij is.
Ze zijn dit jaar wat later want een paar weken geleden viel er nog erg veel regen en waren er overstromingen. Helaas vielen ook hier 5 slachtoffers te betreuren.
Met Mike en Kim pakten we de bus naar Madgaon om daar een paar treintickets te annuleren. In India bestaat zo'n systeem dat je aangekochte treinkaartjes weer kunt inwisselen en dan krijg je ook gewoon weer je geld terug. Lekker makkelijk toch ?
Vanaf de bushalte was het 1 km lopen en eenmaal toen we evenwijdig liepen aan de spoorlijk namen we een shortcut en kwamen direct op het perron. In de stationshal bleek dat ze iedereen grondig aan het controleren waren met metaaldetectoren ?? maar wij konden er natuurlijk zonder controle gemakkelijk weer uit. Heel indrukwekkend allemaal. ;-)
In Palolem ontmoette ik ook twee Nederlanders ( Sander en Marieke ) die twee jaar in Azie reizen. Sander bleek een neef van een goede vriend van me te zijn. Wat is de wereld dan toch weer klein he ?
Na een paar dagen Palolem ging ik naar Anjuna ( Noord Goa ) en checkte in bij een guesthouse wat mij door anderen werd geadviseerd. De prijs wat erg hoog en de kwaliteit so so. Op mijn vraag waarom de prijs nu in een keer zoveel hoger was, die anderen bleken in dezelfde kamer te verblijven voor minder geld, gaven ze de uitleg dat het seizoen nu echt was begonnen en dat het, toen zij er waren, regende. O ja, dus als de zon schijnt betaal je gewoon meer !
Anjuna staat ook bekend als hippy dorp en er wordt ook van allerlei soorten drugs aangeboden : hash, coke, dope, marihuana,opium een heel scala aan rotzooi. Ik vertelde ze dat ik India mooi genoeg vond en dat ik niet mijn verblijf hier enkele jaren wilde verlengen. ( alhoewel de kamer dan wellicht weer wat goedkopen zou zijn.
Nog even een uitstapje gemaakt naar Baga ( het voor de Indiers meest toeristische deel van Goa ). Hier werd mij direct toegeroepen : hey, you remember me ???
Huh, ik ben hier nog maar net en voor de eerste keer en zij begint alsof ik haar al jaren zou kennen. Wellicht dat andere toeristen erin trappen maar ik kon er wel om lachen en liep gewoon door.
Overal probeert men jouw aandacht te trekken om iets van hun souvenirwinkeltje te verkopen. Aan de andere kant is het voor hun natuurlijk ook niet gemakkelijk, zoveel zullen ze nou ook wel niet verkopen en ze zitten daar maar de hele dag zonder dat er soms ook maar iets gebeurt.
Om 06.30 uur vertrok ik naar het station met de taxi. Op dat uur is er nog geen kip op straat ( hoewel ?), maar de loslopende honden domineren op dat tijdstip het straatbeeld.
Op het station ontmoet ik Spiros, een jongen uit Griekenland, die ook naar Mumbai gaat. De trein is 2 uur te laat, maar dat schijnt normaal te zijn op deze lijn, en ik neem weer plaats in de trein met de open ramen ( waar alleen tralies voor zitten ).
Dat is trouwens erg handig want als je afval hebt kan je dat gewoon door het raam naar buiten kieperen.
Dat doet iedereen en er zijn in de trein ook helemaal geen vuilnisbakken of zo.
In de trein kwam er een vent naast mij zitten uit Kerala die zei missionaris te zijn. Na 5 minuten had ik wel weer genoeg van zijn verhalen en vroeg ik hem of hij het niet erg vond als ik af en toe ook eens naar buiten ging kijken om van de uitzichten van de Kolkan railways te genieten. Niet veel later ging hij gedesillusioneerd ergens anders zitten. Hij had de boodschap wellicht begrepen.
In de trein is ook altijd wel wat te beleven, er komen veel verkopers langs met thee, koffie en andere versnaperingen. Ook komen er bedelaars langs, soms alleen om te bedelen maar soms proberen ze ook nog een liedje voor je te zingen of produceren ze een geluid met een of ander muziekinstrument. Of dat ze even vegen bij je en dan geld vragen. Vaak is dit gebedel georganiseerd en is het niet goed om te geven maar aangezien deze mensen soms zeer misvormd zijn of er gewoon kinderen om geld vragen is het wel schrijnend om dit te zien.
In Mumbai aangekomen zie ik direct op de commuter trains ( de treinen die van de voorsteden naar de werkplekken rijden ), dat zij volgepakt zitten met mensen. De deuren staan open en de mensen hangen uit de trein. Alle verwachtingen over India in dit opzicht blijken ook gewoon te kloppen.
In Mumbai stap ik met Spiros in een taxi ( waarbij we weer gezegend zijn met een chauffeur die zo snel mogelijk ons in Kolaba ( het centrum ) wilde droppen. Eenmaal moest hij vol in de remmen om een scooter niet aan te rijden !
Ze zien dit volgens mij allemaal als een soort "lot" maar volgens mij kan je het lot wel degelijk beinvloeden en tarten !
We checken in in een hotel en eten 's avonds in een heel chique restaurant ( Khyber ) waar we heerlijk werden bediend en diverse Indiase lekkernijen hebben uitgeprobeerd.
Vorig naar november bezochten 10 terrorristen de stad Mumbai, zij kwamen met een gekaapte vissersboot aan, verdeelden zich per groep van 2 en liepen op hun doelwitten af :
- Taj Mahal Hotel 5*
- Oberoi Hotel 5*
- centraal station
- Nariman house ( joods centrum )
- Leopolds cafe ( daarna Taj Hotel )
Bij al deze locaties zijn zij lukraak gaan schieten en gooiden zij granaten. Hierbij kwamen 173 mensen om het leven.
Wij drinken we er 's avonds ook eentje in de Leopolds bar. Toch raar dat dit cafetje vol bedrijvigheid en gezelligheid is, je kan de kogelgaten nog in de muren en spiegels zien en een paar waiters hebben die aamslag toen ook meegemaakt ( een laat zelfs zien waar een kogel langs zijn hand ging ).
Met Spiros bezoek ik de Chor Bazaar ( een soort islamitische rommelmarkt ). Hij is nl. op zoek naar oude boeken die nog in het Sanskriet zijn geschreven zodat hij die kan doorverkopen in Griekenland.
In het centraal station zien we dat alle treinen zijn geannuleerd, er blijkt nl. een waterpijp te zijn gesprongen op een trein. 's avonds op tv zien we dat dat ze van de reddingoperatie hierbij geen spaan heel laten. ( ze noemen het een ridiculous rescue operation ). Ook met andere dingen op tv zie ik dat hier toch wel een grote vrijheid is van de pers, ze maken echt alles belachelijk ( ook Pakistan ! ).
Na een dag met Spiros op te hebben getrokken vertrekt hij naar Pushkar en ik blijf nog een dagje in Mumbai.
Ik neem de boot naar Elefanta Island en wil daar de grotten bezoeken. Als ik zie dat mensen uit India 10 roepees betalen en foreigners 250 roepees moeten betalen geloof ik die grotten wel en wandel verder wat rond over het eiland.
s' avonds trakteer ik mezelf op een bioscoopje en zie de film " Blue " wat een echte Bollywood productie is.
Ik had ook al een andere film gezien en merkte dat er veel in werd gedanst ? en dit gebeurde nu ook weer in die laatste film. Ik vermoed dat die film bij imdb niet erg hoog zal scoren maar hier konden de Indiers hem wel goed waarderen.
Nog even van de ondergaande zon genoten vanuit de lobbie van het Oberoi, de volgende dag wachtte de lange treinreis naar Ahmedabad.
Ik merk trouwens dat de Indiers een gebruik van de Chinesen hebben overgenomen : het roggelen.
Het is niet zozeer het spugen dat het hem doet, het is meer de aankondiging hiervan !
Ik dacht dat de Chinese hier het pattent op hadden maar de Indiers hebben dit zeker dan ook overgenomen.
Ook zijn de arbeidsvoorwaaden in India heel anders dan wij gewend zijn : ik zie soms kinderen en opa's zeer zwaren dingen sjouwen, een glazenwasser staat op de 5e verdieping zonder enig veiligheidskoord of zo. Als hij even zijn evenwicht zou verliezen kukelt hij er zo vanaf naar beneden.
Bij alle bouwlocaties zag ik ook verschillende mensen zonder zekerheid op duizelingwekkende hoogte werkzaamheden verrichten.
Om trouwens zware dingen te verslepen doet men dit voornamelijk met het hoofd ( op het hoofd beter gezegd ).
Op straat wordt veel gebedeld door kinderen. Deze worden niet door de ouders gecorrigeerd, nee..zij worden er juist op uit gestuurd.
Die kinderen gaan gewoon aan je armen hangen dus moet je daar zelf tegen optreden. Negeren kan dan niet meer.
Ik kan me nog een geval herinneren van een man zonder benen en met een arm dat zich op een skateboard voortbewoog en bedelde bij een kind van een Nederlander. Dat jochie was amper twee jaar oud en begreep er natuurlijk niets van terwijl die bedelaar in alle ellende zelfs probeerde bij zo'n klein ding duidelijk te maken dat hij honger had.
In de trein naar Ahmedabad zat ik bij een familie en een paar rondreizende Koreanen. Die twee wereldvreemde Koreanen bevestigden weer volledig aan het typische beeld dat wij van Oost Aziaten hebben : Ze racen door India, bezoeken alle bezienswaardigheden ( Mumbai in drie uur ), hebben een zeer grote fotocamera die ze veelvuldig gebruiken. en spraken ze zeer gebrekkig Engels. Ze kwamen bij mij over als een soort Jansen & Jansen. Die ene was de hele tijd naar zijn foto's aan het kijken ( tja dat moet natuurlijk als je het alleen maar door de lens hebt kunnen zien ) en toen hij daar eenmaal genoeg van had is hij maar foto's van zichzelf gaan maken ! Niet 1, maar wel een stuk of 30 !!
Verder zat er in de trein een gezin waarbij de man en de vrouw niets zeiden tegen mekaar. Die vrouw zat alleen maar dromerig voor haar uit te staren en op een vraag van een andere vrouw waar haar man was, wees ze naar boven ( die man was maar even gaan liggen ).
Ik dacht nou, dat gaat me gezellig worden maar later stapte er een familie in en joeg de mensen die op hun plaats waren gaan zitten weg. Toen viel het wel mee.
Even ingecheckt in een hotel en vanavond neem ik de nachttrein naar Udaipur ( Rajastan ). Nu heb ik dan toch echt Zuid-India achter me gelaten.
Aan de kust van Goa was al wat toeristischer maar het plaatsje Palolem was nog in opbouw. Je moet je voorstellen dat het plaatsje zelf eigenlijk uit bijna niets bestaat maar in het seizoen worden overal strandhutten uit de grond gestampt.
Het seizoen gaat pas nu echt beginnen nu de Monsoon ( regentijd )voorbij is.
Ze zijn dit jaar wat later want een paar weken geleden viel er nog erg veel regen en waren er overstromingen. Helaas vielen ook hier 5 slachtoffers te betreuren.
Met Mike en Kim pakten we de bus naar Madgaon om daar een paar treintickets te annuleren. In India bestaat zo'n systeem dat je aangekochte treinkaartjes weer kunt inwisselen en dan krijg je ook gewoon weer je geld terug. Lekker makkelijk toch ?
Vanaf de bushalte was het 1 km lopen en eenmaal toen we evenwijdig liepen aan de spoorlijk namen we een shortcut en kwamen direct op het perron. In de stationshal bleek dat ze iedereen grondig aan het controleren waren met metaaldetectoren ?? maar wij konden er natuurlijk zonder controle gemakkelijk weer uit. Heel indrukwekkend allemaal. ;-)
In Palolem ontmoette ik ook twee Nederlanders ( Sander en Marieke ) die twee jaar in Azie reizen. Sander bleek een neef van een goede vriend van me te zijn. Wat is de wereld dan toch weer klein he ?
Na een paar dagen Palolem ging ik naar Anjuna ( Noord Goa ) en checkte in bij een guesthouse wat mij door anderen werd geadviseerd. De prijs wat erg hoog en de kwaliteit so so. Op mijn vraag waarom de prijs nu in een keer zoveel hoger was, die anderen bleken in dezelfde kamer te verblijven voor minder geld, gaven ze de uitleg dat het seizoen nu echt was begonnen en dat het, toen zij er waren, regende. O ja, dus als de zon schijnt betaal je gewoon meer !
Anjuna staat ook bekend als hippy dorp en er wordt ook van allerlei soorten drugs aangeboden : hash, coke, dope, marihuana,opium een heel scala aan rotzooi. Ik vertelde ze dat ik India mooi genoeg vond en dat ik niet mijn verblijf hier enkele jaren wilde verlengen. ( alhoewel de kamer dan wellicht weer wat goedkopen zou zijn.
Nog even een uitstapje gemaakt naar Baga ( het voor de Indiers meest toeristische deel van Goa ). Hier werd mij direct toegeroepen : hey, you remember me ???
Huh, ik ben hier nog maar net en voor de eerste keer en zij begint alsof ik haar al jaren zou kennen. Wellicht dat andere toeristen erin trappen maar ik kon er wel om lachen en liep gewoon door.
Overal probeert men jouw aandacht te trekken om iets van hun souvenirwinkeltje te verkopen. Aan de andere kant is het voor hun natuurlijk ook niet gemakkelijk, zoveel zullen ze nou ook wel niet verkopen en ze zitten daar maar de hele dag zonder dat er soms ook maar iets gebeurt.
Om 06.30 uur vertrok ik naar het station met de taxi. Op dat uur is er nog geen kip op straat ( hoewel ?), maar de loslopende honden domineren op dat tijdstip het straatbeeld.
Op het station ontmoet ik Spiros, een jongen uit Griekenland, die ook naar Mumbai gaat. De trein is 2 uur te laat, maar dat schijnt normaal te zijn op deze lijn, en ik neem weer plaats in de trein met de open ramen ( waar alleen tralies voor zitten ).
Dat is trouwens erg handig want als je afval hebt kan je dat gewoon door het raam naar buiten kieperen.
Dat doet iedereen en er zijn in de trein ook helemaal geen vuilnisbakken of zo.
In de trein kwam er een vent naast mij zitten uit Kerala die zei missionaris te zijn. Na 5 minuten had ik wel weer genoeg van zijn verhalen en vroeg ik hem of hij het niet erg vond als ik af en toe ook eens naar buiten ging kijken om van de uitzichten van de Kolkan railways te genieten. Niet veel later ging hij gedesillusioneerd ergens anders zitten. Hij had de boodschap wellicht begrepen.
In de trein is ook altijd wel wat te beleven, er komen veel verkopers langs met thee, koffie en andere versnaperingen. Ook komen er bedelaars langs, soms alleen om te bedelen maar soms proberen ze ook nog een liedje voor je te zingen of produceren ze een geluid met een of ander muziekinstrument. Of dat ze even vegen bij je en dan geld vragen. Vaak is dit gebedel georganiseerd en is het niet goed om te geven maar aangezien deze mensen soms zeer misvormd zijn of er gewoon kinderen om geld vragen is het wel schrijnend om dit te zien.
In Mumbai aangekomen zie ik direct op de commuter trains ( de treinen die van de voorsteden naar de werkplekken rijden ), dat zij volgepakt zitten met mensen. De deuren staan open en de mensen hangen uit de trein. Alle verwachtingen over India in dit opzicht blijken ook gewoon te kloppen.
In Mumbai stap ik met Spiros in een taxi ( waarbij we weer gezegend zijn met een chauffeur die zo snel mogelijk ons in Kolaba ( het centrum ) wilde droppen. Eenmaal moest hij vol in de remmen om een scooter niet aan te rijden !
Ze zien dit volgens mij allemaal als een soort "lot" maar volgens mij kan je het lot wel degelijk beinvloeden en tarten !
We checken in in een hotel en eten 's avonds in een heel chique restaurant ( Khyber ) waar we heerlijk werden bediend en diverse Indiase lekkernijen hebben uitgeprobeerd.
Vorig naar november bezochten 10 terrorristen de stad Mumbai, zij kwamen met een gekaapte vissersboot aan, verdeelden zich per groep van 2 en liepen op hun doelwitten af :
- Taj Mahal Hotel 5*
- Oberoi Hotel 5*
- centraal station
- Nariman house ( joods centrum )
- Leopolds cafe ( daarna Taj Hotel )
Bij al deze locaties zijn zij lukraak gaan schieten en gooiden zij granaten. Hierbij kwamen 173 mensen om het leven.
Wij drinken we er 's avonds ook eentje in de Leopolds bar. Toch raar dat dit cafetje vol bedrijvigheid en gezelligheid is, je kan de kogelgaten nog in de muren en spiegels zien en een paar waiters hebben die aamslag toen ook meegemaakt ( een laat zelfs zien waar een kogel langs zijn hand ging ).
Met Spiros bezoek ik de Chor Bazaar ( een soort islamitische rommelmarkt ). Hij is nl. op zoek naar oude boeken die nog in het Sanskriet zijn geschreven zodat hij die kan doorverkopen in Griekenland.
In het centraal station zien we dat alle treinen zijn geannuleerd, er blijkt nl. een waterpijp te zijn gesprongen op een trein. 's avonds op tv zien we dat dat ze van de reddingoperatie hierbij geen spaan heel laten. ( ze noemen het een ridiculous rescue operation ). Ook met andere dingen op tv zie ik dat hier toch wel een grote vrijheid is van de pers, ze maken echt alles belachelijk ( ook Pakistan ! ).
Na een dag met Spiros op te hebben getrokken vertrekt hij naar Pushkar en ik blijf nog een dagje in Mumbai.
Ik neem de boot naar Elefanta Island en wil daar de grotten bezoeken. Als ik zie dat mensen uit India 10 roepees betalen en foreigners 250 roepees moeten betalen geloof ik die grotten wel en wandel verder wat rond over het eiland.
s' avonds trakteer ik mezelf op een bioscoopje en zie de film " Blue " wat een echte Bollywood productie is.
Ik had ook al een andere film gezien en merkte dat er veel in werd gedanst ? en dit gebeurde nu ook weer in die laatste film. Ik vermoed dat die film bij imdb niet erg hoog zal scoren maar hier konden de Indiers hem wel goed waarderen.
Nog even van de ondergaande zon genoten vanuit de lobbie van het Oberoi, de volgende dag wachtte de lange treinreis naar Ahmedabad.
Ik merk trouwens dat de Indiers een gebruik van de Chinesen hebben overgenomen : het roggelen.
Het is niet zozeer het spugen dat het hem doet, het is meer de aankondiging hiervan !
Ik dacht dat de Chinese hier het pattent op hadden maar de Indiers hebben dit zeker dan ook overgenomen.
Ook zijn de arbeidsvoorwaaden in India heel anders dan wij gewend zijn : ik zie soms kinderen en opa's zeer zwaren dingen sjouwen, een glazenwasser staat op de 5e verdieping zonder enig veiligheidskoord of zo. Als hij even zijn evenwicht zou verliezen kukelt hij er zo vanaf naar beneden.
Bij alle bouwlocaties zag ik ook verschillende mensen zonder zekerheid op duizelingwekkende hoogte werkzaamheden verrichten.
Om trouwens zware dingen te verslepen doet men dit voornamelijk met het hoofd ( op het hoofd beter gezegd ).
Op straat wordt veel gebedeld door kinderen. Deze worden niet door de ouders gecorrigeerd, nee..zij worden er juist op uit gestuurd.
Die kinderen gaan gewoon aan je armen hangen dus moet je daar zelf tegen optreden. Negeren kan dan niet meer.
Ik kan me nog een geval herinneren van een man zonder benen en met een arm dat zich op een skateboard voortbewoog en bedelde bij een kind van een Nederlander. Dat jochie was amper twee jaar oud en begreep er natuurlijk niets van terwijl die bedelaar in alle ellende zelfs probeerde bij zo'n klein ding duidelijk te maken dat hij honger had.
In de trein naar Ahmedabad zat ik bij een familie en een paar rondreizende Koreanen. Die twee wereldvreemde Koreanen bevestigden weer volledig aan het typische beeld dat wij van Oost Aziaten hebben : Ze racen door India, bezoeken alle bezienswaardigheden ( Mumbai in drie uur ), hebben een zeer grote fotocamera die ze veelvuldig gebruiken. en spraken ze zeer gebrekkig Engels. Ze kwamen bij mij over als een soort Jansen & Jansen. Die ene was de hele tijd naar zijn foto's aan het kijken ( tja dat moet natuurlijk als je het alleen maar door de lens hebt kunnen zien ) en toen hij daar eenmaal genoeg van had is hij maar foto's van zichzelf gaan maken ! Niet 1, maar wel een stuk of 30 !!
Verder zat er in de trein een gezin waarbij de man en de vrouw niets zeiden tegen mekaar. Die vrouw zat alleen maar dromerig voor haar uit te staren en op een vraag van een andere vrouw waar haar man was, wees ze naar boven ( die man was maar even gaan liggen ).
Ik dacht nou, dat gaat me gezellig worden maar later stapte er een familie in en joeg de mensen die op hun plaats waren gaan zitten weg. Toen viel het wel mee.
Even ingecheckt in een hotel en vanavond neem ik de nachttrein naar Udaipur ( Rajastan ). Nu heb ik dan toch echt Zuid-India achter me gelaten.
-
27 Oktober 2009 - 11:39
Erwin:
Een gebroken waterpijp zorgt voor het platleggen van treinverkeer? Met al die dope daar verwacht je dat ze een reserve zouden hebben, toch? Leuke stories zet je op de site. Ben benieuwd hoe de stories live klinken onder het genot van een biertje op de boot in Gent.
Cheers,
Erwin -
27 Oktober 2009 - 12:06
Peter:
Hoge gebouwen zullen meer je ding zijn. Up tot the next! -
27 Oktober 2009 - 12:43
Pieter:
Mooie verslagen, Mark. Ik zou direct vertrekken als ik de centjes had :-) -
27 Oktober 2009 - 13:57
Maarten:
Goeie reis, per trein dan hè;). Ze doen nl. rare capriolen in India.
Groet,
Maarten -
27 Oktober 2009 - 20:38
Kris:
Boeiende verslaggeving van een boeiende reis! Nog veel fun en blijf ons op de hoogte houden.
-
28 Oktober 2009 - 18:02
Rut:
Benieuwd naar je fotos. -
29 Oktober 2009 - 10:29
Maarten Jorritsma:
Mark, ontzettend leuk je verslagen te lezen, echt geweldig. leuk verwoord.
Hier alles ok, ook met reinier, missen jou eigenzinnige geouwehoer wel een beetje. Gooi er nog een keer een paar fotos op, zodat we een paar mooie shots van jou hebben.
Succes lul!!
gr Maarten J -
29 Oktober 2009 - 22:35
Iwan:
En wáár is dat hippidorp juist? ;) -
02 November 2009 - 11:05
Bruintje:
De Mak die vraagt aan iemand om het gesprek stil te leggen ! Wow, wat vreemde lucht al niet doet met mensen. Als ik zie hoe je met iedereen aan de praat geraakt, ben ik gerust dat je niet zal vereenzamen. Keep on travelling dude ! -
02 November 2009 - 13:31
Maarten:
Hé Mark,
Je bent nog niet in Azerbeidzjan geweest zie ik. Nou zag ik ook dat ze daar een project hebben om een super-de-luxe hotel te bouwen. Wanneer gaan we:-).
Baku here we come.
Groet,
Maarten -
02 November 2009 - 16:37
Eric:
He Mark,
Hoe is het bier daar?
Groet,
Eric -
03 November 2009 - 08:21
Martine:
Ik moet je verslagen nog lezen, maar ben na een korte blik erop al onder de indruk! Groetjes, ook van Gijs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
