Mingalaba Myanmar

Mingalaba beste lezers !

Mingalaba betekent " hallo " in het Birmaans en dat klinkt gewoon zo leuk.
In het Swahili zeggen ze tegen hetzelfde " Jambo " en dat klinkt ook vrolijk maar deze Mingalaba doet het ook goed voor me.

Als je trouwens rondreist en "Mingalaba" tegen de mensen zegt, dan wordt dit steevast beantwoord met eerst een brede glimlach en vervolgens een nederige mingalaba. Ze vinden het fantastisch dat je hun land bezoekt en je wordt erom warm onthaald.

Een enkeling durft dan wel zomaar tegen me te zeggen : " very fat, very fat" waarop ik wilde antwoorden " Yes, Buddha too ! " maar ik wist niet of hij nu gewoon eerlijk wilde zijn of me echt wilde beledigen. Ik heb het maar in het midden gelaten, niet zijn religie aangevallen en hem gewoon genegeerd.

Nu kom je wel vaker volken tegen die heel vriendelijk zijn terwijl het land enorm heeft geleden ( denk aan Cambodja ) maar in Myanmar zijn de mensen nog echt vriendelijk. Nu het land zich meer open gaat stellen vraag ik me af of dit over een jaar of vijf, als ze aan meer toeristen gewend zijn, nog steeds diezelfde vriendelijkheid hebben. Ik vermoed de normale mensen zeker wel maar de mensen die snel geld kunnen verdienen aan de toeristen dan wat minder.

Myanmar is zeker een derde wereldland en er is ook nog een militaire dictatuur. Van die dictatuur is maar weinig te merken, op straat zie je heel weinig militairen ( of politie ), geen roadblocks onderweg, nergens staan politieke leuzen en het dagelijks leven lijkt er niet van in de ban te zijn.

In Yangon ontmoette ik Edgar ( Duitsland ) en Juergen ( Oostenrijk ) en met hen zou ik de rest van de tijd ( Mandalay en Bagan ) rond gaan reizen in Myanmar.

In de bus naar Mandalay wordt je vanzelfsprekend getrakteerd op een fantastische Myarmaanse soap. Als je die hebt gezien denk ik dat de acteurs toch weinig kans hebben om door Hollywood ontdekt te zullen worden ( Walt Disney misschien wel :-) ). Nee, als je regisseur zou zijn en je zou je best moeten doen om een zo slecht mogelijke soap te maken dan kom je al gauw bij de kwaliteit van wat wij voorgeschoteld kregen.

Met Edgar en Juergen bezochten we het koninklijk museum in Mandalay. Het erome omwaterde fort heeft vier ingangen waar wij er maar een van mochten gebruiken aangezien het ook vele militairen huisvestte. Er schijnen hier zelfs meer dan 10.000 militairen te zitten. Bij de poorten staan dan wel leuzen die ( op z'n zachtst gezegd ) zeer opvallen zijn :
1 : Tamadaw and people cooperate and crush all those harming the union
2 : The Tamadaw shall never betray the national cause

Als je dan weet dat het militaire regime verantwoordelijk is voor een systematische schending van alle mensenrechten tegen de minderheidsgroepen als de Shan / Mon / Kachin en de Karen dan zijn dit a geen loze kreten en b dit getuigt nog niet echt van een beschaafd land.
Het paleis zelf was wel mooi en indrukwekkend.

De dag erop bezochten we de oude steden rond Mandalay waaronder een lange houten teak brug, een klooster,een paleis, een pagode en een plek waar goud wordt bewerkt.

De dagen erna verbleven we in Bagan waar zo'n 800 pagodes staan. Die omgeving is zeer indrukwekkend. We bewonderden de zonsondergang en vervolgen weer de zonsopkomst vanaf een van de pagode's en fietsen in het gebied rond. We zien ook de ballonnen die rond 06.00 uur opstijgen en in de ochtendgloren rond de pagodes zweven, de prijs van 300 dollar was me net even teveel om hieraan deel te nemen.

De hotelaccommodaties zijn schaars en aangezien het aantal toeristen dit jaar meer dan verdubbeld, doen ze dat ook met de hotelprijzen.
Tja, ze kunnen dat natuurlijk gewoon doen want de hotelkamers worden toch wel geboekt. Het vervelende is dat er dus geen ATM's zijn en geen creditcards worden aangenomen. Mensen nemen dus een budget mee en dat kan niet worden aangepast. Het is dus soms lastig zoeken naar acccommodatie, zeker als je niet van tevoren hebt gereserveerd. Bij populaire bestemmingen zoals Bagan en Inle is het al eens voorgevallen dat mensen gewoon buiten moesten slapen.

In Bagan had ik een adres van een guesthouse gekregen en ik moest vragen naar " Cho Cho". Ja de namen van hier zijn echt geweldig. Ook zal ik hier mr Oo gaan ontmoeten ( je moet er maar opkomen ! :-) )
De guesthouse viel goed mee, ik sprak 's avonds af met mr Oo, die dan wel weer gewoon een I-phone bij zich had, en hij nam de foto's die ik voor hem mee had genomen dankbaar in ontvangst. Hij vertelde dat het een goede zaak is dat Myanmar zich ontwikkeld maar maakt zich wel zorgen om opleiding / water en gezondheidszorg in het algemeen. Die komt vaak nog veel tekort. Nu er meer toeristen komen gaan ook meer kinderen in de toeristische gebieden proberen hun handelswaar te verkopen aan de toeristen zoals ik ook bij zonsondergang meemaakte. Dit gaat dan ten koste van hun opleiding omdat ze hier wel wat geld mee kunnen verdienen. Nee, vooruitgang is niet altijd een vooruitgang.
Mr. Oo is erg begaan met zijn land en hij staat dan ook altijd een deel van zijn inkomen en zijn inspanningen af aan de bevolking. Hij geeft Engelse les aan jongeren die dit graag willen leren en investeert in een school ergens op het platte land. Bij tijd en wijle tracteert hij de kinderen op een maaltijd met vlees en vis; iets wat zij niet vaak eten. Hij zorgt dan dat hij er zelf bij is zodat hij kan zien dat zijn geld op de juiste manier wordt besteeld. Ik kan me voorstellen dat de dorpelingen dit enorm waarderen en ik vind het ook heel nobel van mr Oo. Sommige mensen hebben hun hart echt wel op de juiste paats.

Birma is verder een arm land, dat merk je omdat er overal straathonden rondlopen, open riolen zijn ( vooral Yangon ), het straatvuil overal wordt weggesmeten. Wat wel grappig is is dat de telefoonlijnen op verschillende plekken in de stad gewoon wordt afgetapt waar dan een paar telefoons staan en je daar ( uiteraard tegen betaling ) een telefoontje kan plegen. Op het platte land kom je ook paard en wagen tegen als taxi's en zie je mensen hun handelswaar op hun hoofd dragen. Iedereen doet wel iets. In de betere restaurantjes is de verhouding serveerster / tafel al gauw 1/1 of toch bijna. Dit geld ook in de bank of andere openbare plaatsen. Maar ze hebben in elk geval werk toch ?

De accommodatie was niet echt fantastisch, geen warm water, een wasbak die compleet lekt, echt schoon kan je ook niet alles noemen, in Yangon lag er een dode muis op de trap ( later hoorde ik z'n vriendje nog ergens rondrennen ). Over brandveiligheid hoef je niet te spreken, die is er gewoon niet; als er vuur uitbreekt dan zit je op je kamer zonder ramen gewoon niet op de beste plek op dat moment. Maar goed, dat weet je als naar zo'n land gaat. Obama is er ook nog even geweest toen ik in Bagan zat maar hij bleef er niet slapen ;-). Het was wel een hele happening voor het land hoor, iedereen luisterde aandachtig naar de radio of keek geinteresseerd naar de televisie. Mensen verwachten wel dat er vooruitgang en meer openheid komt. Ik kom overal posters van Aung San Suu Kyi tegen en ook mensen die een shirtje dragen met de text : " stop the war on the Kachin people now !". In een boekwinkel in Yangon kocht ik een boek waarin staat dat Myanmar het meest brute dictatoriale regime heeft dat er ooit heeft bestaan. Ik had nu niet direct verwacht dit juist hier tegen te komen.

Wat verder in Myanmar echt opvalt zijn de longyi's, de Thanaka en de Betelpalm :
De longyi's is een traditionele wikkeldoek dat door de mannen wordt gedragen.
de Thanaka is een lichtgele verfstof die vrouwen en meisjes op hun gezicht smeren. Deze beschermd de huid tegen zonnebrand, voorkomt uitdroging en zorgt ook voor verkoeling. Daarnaast dient hij als make-up die de huid lichter doet lijken; een lichte huid geldt als het traditionele schoonheidsideaal van de Birmese vrouw. Ik vind het eigenlijk erg lelijk maar daar denken zij dus heel anders over.
De Betelnoot wordt in kleine brokjes gehakt en ingepakt in een stuk betelblad. Er ontstaat bij menging een rode pasta die bij het kauwen het speeksel vuurrood kleurt. Bij chronisch gebruik verkleuren de tanden rood. Na het kauwen worden de dan smakeloos geworden resten uitgespuugd. Het resultaat is dat het het hongergevoel tegen gaat en een licht euforische en opwekkende werking geeft. Ik vind het redelijk onsmakelijk gezicht om deze traditie te aanschouwen en echt mooier gaan ze er niet door uitzien. Tja, hoe kan je dat nou het best omschrijven....als de mensen die dit veel gebruiken naar je lachen zien ze eruit alsof ze zonder te schminken mee zouden kunnen spelen in een van de betere draculafilms. Maar ze moeten het maar zelf weten. Leven en laten leven zullen we maar zeggen.

De laatste dagen in Yangon ontmoette ik Peter uit Alkmaar. Met hem ging ik naar het Strand hotel ( het koloniale hotel dat weer in oude glorie is hersteld. De bouwers van dit prachtige hotel in wat vroeger " de tuinstad van het Oosten " werd genoemd zijn dezelfde als die van Raffles ( Singapore ) en Oriental ( Bangkok ).
We maakten nog een tochtje met de circle line; dit is een treinreis van drie uur vanaf het centraal station naar het einde van deze enorme stad en weer terug. Dit was echt geweldig omdat je dan alleen maar locals tegenkomt. Je rijdt door de achterbuurten van de stad waar de mensen nog in bamboohutjes wonen; halverwege stappen en vele mensen met allerlei handelswaar in ( het werd een hele groentewinkel ) maar ook andere spullen gingen mee. Hoewel ik totaal geen gevaar speurde waarschuwde een man ons dat we voorzichtig moesten zijn met onze rugzakjes omdat er "dieven" aan boord kunnen zitten. Hij zei " expect the unexpected ! ". Dat was dus iemand die wel goed Engels sprak want de locale bevolking kan zich niet zo goed uitdrukken in het Engels. Later waarschuwden anderen ons ook dus misschien was er wel iets van waar maar ik ben redelijk alert en heb geen enkel moment het idee gehad dat er iets zou kunnen gebeuren. Van geen enkele reiziger negatieve verhalen gehoord ook trouwens. Ik denk dat er nog nooit iets is gebeurd maar dat ze gewoon willen voorkomen dat er iets de eerste keer zal gebeuren of zo.

In de stad viel nog bijna een kat op m'n kop; die sprong op een soort parasoldoek en viel daar doorheen net langs m'n hoofd. Hij jankte een paar keer en rende toen weg door de menigte.

Het leuke aan reizen is niet alleen het zien en ontdekken van nieuwe culturen maar de vrijheid en het contact met allerlei andere reizigers vanover de hele wereld is ook fenomenaal. je ontmoet om de haverklap mensen.

Neem nou bijvoorbeeld Edgar, die Duitser. Die heeft ook over de hele wereld gereisd maar zo goed als nog nooit gewerkt. Hij krijgt gewoon een uitkering + de huur die voor hem wordt betaald. Hij zit daar niet zo mee hoor, integendeel daar heeft hij wel een hele wonderlijke filosofie over:
"vroeger werkte men met vele mensen aan een product, nu doen computers dat. Laat dan de computers belasting betalen !" ??
Nou wat zei ik ? Daar heb je niet van terug he ? Ik heb hem geloof ik de hele reis geconfronteerd met het feit dat het wel handig dat mensen werken omdat we ook verschillende diensten nodig hebben ( bus / hotel/ taxi om maar iets te noemen ). Als de hele wereld zijn filisofie aan zou houden dan zal de wereld er heel frappant uitzien. Verder schoot hij snel uit zijn slof als het om ( teveel ) geld ging. Alles was hem te duur. Ik moest natuurlijk weer lachen toen we bij Bagan een entree moesten betalen van 10 dollar, anders kwam je de stad niet in. Je had z'n gezicht moeten zien.

Andere rezigers waren :
- Jurgen ( een gevangenisbewaker uit Linz )
- Een Koreaans die ook op vakantie ging naar Myanmar; zij kenden nederland ( Hiddink kok ) en ik kende Zuid Korea natuurlijk ook ( Gangnam Style ) waarna ze met hun armen gingen zwaaien :-)
- een voetballer en een DJ uit Sierra Leone; zij kwamen om in myanmar een contract te tekenen
- een zakenman uit Portugal met Birmese aanhang die uitlegde dat zakendoen nog lastig is ivm de corruptie
- jongeren uit Chili waarvan er een in Hamburg woonde en studeerde en vloeiend Duits sprak
- een man uit Denemarken die in China heeft gewoond en nu voor de Myanmar Times verhalen schreef; die had interessante zaken te vertellen.
En natuurlijk nog vele anderen.

Nu ben ik via Bangkok ( het Don Meung airport; altijd herkenbaar omdat er naast de landingsplaat gewoon wordt gegolfd ) weer teruggevlogen naar Phuket waar ik het een paar dagen rustig aan kan doen. Overmorgen zal mijn duiksafari aanvangen.

Groetjes maar weer
Mark