Overlevingstocht Belobaka - Tsingy NP

Vandaag gaan we te voet naar Ankavandra, dit ligt 62 kilometer verderop.

We vertrekken om 05.00 uur 's morgens, onze dragers ( van onze grote rugzakken ) zijn er op tijd bij, we moeten alleen even op Jurgen wachten.
Jurgen heeft een beetje last diarree en weet niet of hij eigenlijk wel zou moeten vertrekken. Hij had al wat grappen gemaakt over zijn " Trompaetenkaefer " maar die zullen de komende dagen dan wellicht wel even wegblijven. :-)

We beginnen onze wandeltocht in niemandsland en komen allerlei mensen tegen die van alles op hun hoofd meedragen. Tja, dat is eigenlijk de normale manier om iets mee te nemen. Zo'n grote rugzak, hoe zou je die meenemen ?......Nou ook op je hoofd natuurlijk !!
Voor ons erg onhandig maar voor hen heel natuurlijk en eenvoudig. De mensen onderweg zijn op weg naar hun landbouwveldje of iets dergelijks en zijn uiteraard verbaasd als ze twee idioten uit het Westen hier tegenkomen. Idioten waren we want we hadden veel te weinig water meegenomen.

Jurgen had al snel last van "Trompaetenkaefer mit Material" en kon zijn onderbroek ergens achterlaten. De tocht verliep niet zo voorspoedig voor hem want zeer regelmatig moest hij zich even terugtrekken vanwege zijn buikkramp. De wandeltocht zelf ging door riviertjes waar je op blote voeten doorheen moest, langs dorpjes wat bestond uit hutjes zoals je ze kent van de Unicef spotjes, en ook daar zie je weer kinderen die lachen en je vriendelijk welkom heten. Ook de volwassenen weten niet wat ze zien. Soms zie je een paar mannen met machetes waarbij je denkt, oke ik hoop dat ze niet vijandig zijn, maar ze blijken altijd ook zeer vriendelijk te zijn en hebben die wapens nodig op het land. Onderweg komen we ook nog een groepje mensen tegen die een lijk dragen die waarschijnlijk ook ergens begraven moet worden.

De tocht gaat door bergen en dalen en het is ontzettend warm en dus fysiek erg inspannend. Het water raakt al snel op en we moeten water uit een stromend beekje nemen dat er redelijk uitziet. Jurgen heeft een poeder mee dat het water ontsmet dus alles zou nu in orde moeten zijn.

's middags stoppen we bij een brug waar we onder gaan zitten langs de oever, hier zullen de gidsen onze lunch van rijst met ei klaarmaken. Wij maken gebruik van de gelegenheid om te slapen. Er komen een paar drietal meisjes van de hutjes verderop langs om iets te wassen of iets dergelijks en wij bieden ze een gedeelte van onze lunch aan. Dit eten ze graag en smikkelen ervan.

Om een uur of 16.00 gaat het lampje bijna uit bij Jurgen, hij kan niet meer. Beneden in het dal wordt er iets verbrand en de gids gaat er naartoe. Als hij even later weer terugkomt zegt hij dat we daar kunnen slapen. We komen uiteindelijk aan bij een hutje waar we net met onze rugzakken inpassen. We hangen ons muskietennet op en slapen bijna direct. 's nachts moet Jurgen er weer uit en net als hij uit de hut komt gaat het weer mis....nu kan hij voorlopig zijn broek dus ook niet meer aan. De pechvogel.

We hebben pas 30 kilometer gedaan en vertrekken de volgende dag om 03.00 uur 's nachts. Gewapend met een zaklantaarn banen we ons een weg de berg op en ik vind het allemaal erg vermoeiend. Ze gaven al aan dat we het rustig aan zouden doen ( Murra Murra op z'n Malagasisch ) maar bergop geef ik dat blijkbaar een hele nieuwe betekenis. We lopen door een soort maanlandschap met af en toe diepe kloven. Je moet je niet afvragen dat je iets overkomt want dan heb je gewoon pech. Om een uur of 08.00 staan we op een berg en zeggen de gidsen dat Ankavandra verderop ligt op nog 20 km. We lopen door en door en het wordt ons allemaal een beetje teveel. Op een gegeven moment is ons water weer op en de gidsen zeggen dat we verderop wel water zullen vinden.
Als we even later aankomen bij een nederzettinkje, wat bestaat uit een klein aantal hutten waar blijkbaar ook weer een familie woont. Zij hebben een jerrycan met vers water en willen onze waterflessen vullen. Ik had zo'n behoefte aan water dat het voelde alsof die mensen eigenlijk ons leven hadden gered, en misschien was dat ook wel zo.

Later geven de gidsen aan dat we zullen lunchen / rusten op zo'n 6 kilometer voor Ankavandra. Ik vraag of we nog veel moeten klimmen ?
Goed nieuws, het gaat alleen nog maar naar beneden !
We zien later Ankavandra liggen, het doel is in zicht. Alleen ligt het wel 500 meter lager en ik zie niet direct een weg er naartoe. Later blijkt dat we langs de berghelling moeten klimmen, het is wel een soort pad maar het gaat heel traag en is, zeker in die hitte, erg vermoeiend. Onze dragers hebben er blijkbaar niet zoveel last van en springen vrolijk met onze rugzakken op hun hoofd van rots tot rots. Als ik verder een grote rots zie vind ik het allemaal wel mooi geweest en ga erachter rusten in de schaduw. Later komt de gids naar me terug en overtuigt me toch verder te gaan. We kunnen haast niet meer en hier blijven is niet echt een optie dus we dalen verder af. De laatste kilometers leggen we in het donker af en weer door een moeras maar we bereiken Ankavandra wel. Een overwinning op mezelf. We genieten van onze prestatie in grote vermoeidheid en van onze warme maaltijd en frisse cola.

De volgende morgen zijn we toch alweer redelijk uitgerust, we hadden de avond ervoor natuurlijk goed gegeten en gedronken en nu stond de volgende etappe op het programma: de vierdaagse tocht per kano over de Manobolo rivier naar Bekopaka.

Ook hier worden de juiste piroquevaarders gevonden, die zijn vanaf nu verantwoordelijk voor ons, we doen nog wat inkopen ( zeker genoeg water !!! ), en schrijven ons in bij het politiebureau. De laatste keer dat toeristen zich hadden ingeschreven was 2 maanden geleden en in het hele jaar stonden er maar 20 of zo. Het dorp zelf is weer typisch Afrikaans, arm, er lopen kippen en honden overal los rond en hier ook weer valt de echte vriendelijkheid van de mensen op. Blijkbaar hebben de mensen geen zorgen om welke materiele zaken, leven ze heel eenvoudig en lijken ze veel gelukkiger.

We vertrekken in de uitgeholde boomstam en worden naar de volgende bestemming gepeddeld. In de trotter staat dat deze tocht zeer avontuurlijk is, er zijn namelijk krokodillen. Zij schrijven " je zult bijna zeker tegen krokodillen op botsen". Nou, dat belooft.

De tocht is weer erg vermoeiend, niet zozeer fysiek maar vanwege de warmte. Je wordt gewoon gekookt in die piroque en je zit gewoon de hele dag in de zon zonder schaduw, als het dan 35 graden is....
Gelukkig had ik nog ergens een paraplu mee waarmee ik me enigszins kon beschermen tegen de zon.

Onze piroquevaarders hadden geen vuur bij zich, kocht nog een aansteker maar later bleek dat ook die niet werkte. Dan moesten ze maar zelf vuur maken, en dat lukte ze nog ook !

We dobberden zo'n drie dagen door niemandsland langs zeer weinig bezochte stammen waar de kinderen weer heel hartelijk " Salaama" = hallo riepen. Sommige kinderen staan er gewoon naakt, en als het kind nog niet kan lopen wordt het door zijn 3 jarige zusje / broertje gedragen, het is enorm primitief maar wel heel puur. Het is in elk geval een heel avontuur.

Onderweg slapen we in de open lucht langs de oevers en horen de natuur om ons heen. Vooral een bepaalde vogel viel op, die riep oe, oeoeoeoeoeoe en het leuke was dat er nog van die vogels in de buurt schenen te zijn die daar onmiddellijk op reageerden en zo had je binnen de kortste keren een cacophony van oeoeoeoe geluiden.

De derde dag kwamen we in het gebied " de Tsingy " en hier waren hogere bergen. De rivier kronkelde door het berggebied en soms waren de oevers 80 meter hoog, heel indrukwekkend.

Het water stond laag en we liepen regelmatig vast, dus spongen de piroquevaarders eruit om ons van de zandbank te duwen / trekken. krokodillen heb ik niet gezien maar blijkbaar zouden ze er wel zijn ?!

Aan het eind van de 2e dag begon het heel hard te waaien en onze piroquevaarders moesten alle zijlen bijzetten ( figuurlijk dan ).
Ze hadden de vaart er goed in gehouden en we na drie dagen kwamen we gelukkig al in Belobaka aan. Onderweg zijn we alleen op het eind een paar andere kanovaarders tegengekomen, verder was er geen enkel verkeer op de rivier.

Belobaka was al iets meer toeristisch ( lees er komen hier wel regelmatig een paar toeristen maar nog steeds niet heel veel ) en we nemen de taxi naar onze lodge van Tanankoay. Hier kunnen we weer lekker douchen / eten en drinken en komen weer helemaal bij. Voor ons is dit een soort paradijs.