The Motherland is Calling

Ik heb weer het geluk om een fantastische reis te mogen maken.

Dit keer maak ik een treinreis van Moskou naar Harbin ( China ).
Niet de gebruikelijke route ( Transsiberie express ) maar dwars door Kazachstan en China.

Op de dag dat er duidelijk werd dat een BUK raket op MH17 was afgeschoten, dat Robin van Persie met een prachtig eigen doelpunt er hoogstpersoonlijk voor zorgde dat de Nederlandse voetballers een extra lange vakantie hebben in 2016 en dat Belgie op de eerste plek is gekomen bij de FIFA ranglijst terwijl ze vorig jaar niet verder waren gekomen dan een kwartfinale en er 3 jaar geleden bij het EK gewoon niet eens bij waren, vertrok ik naar mother Russia.

De vlucht met Aeroflot verliep vlotjes. Gezellig gesproken met Yuichi uit Japan die voor Toyota een weekje naar Moskou moest. Het vliegveld ontvangt denk ik niet zo veel internationale vluchten en de paspoortcontrole verliep dan ook zeer snel.

Dan met de trein naar Moskou en met de metro in de stad naar mijn jeugdherberg the Bear Hostel midden in de stad bij Arbatskaya.

De metro van Moskou is ongelooflijk druk en indrukwekkend. De metro vervoert dagelijks 9 miljoen mensen, dat is meer dan New York en London samen ! De metro's komen dan ook elke paar minuten, je hoeft nooit lang te wachten. En als je moet wachten kan je even het metrostation zelf bewonderen want dat zijn bijna allemaal kleine musea, met schilderkunst en sculpturen en al. Bij het overstappen loop je dan weer gewoon in de file ( stapvoets ) naar een ander station. Het gaat trouwens wel allemaal vrij georganiseerd en het lijkt ook erg veilig.
De roltrappen zijn op zich eigenlijk ook indrukwekkend, sommige zijn zelfs 100 meter lang/diep.

De hoge kolossale en eigenlijk onooglijke gebouwen, die zo typerend zijn voor het oude Sovjetunie, hebben enigszins een facelift gekregen en zijn versierd met allemaal lampen die 's avonds aan gaan en een waar spectakel bezorgen aan de passanten. Er zijn veel koffiebars of Starbucks lookalikes, Moskou ziet er trendy en hip uit en manifesteert zich zo zeker als een ware Kosmopolitische metropool. Daarbij is de stad erg schoon, zeer veilig

Overdag de stad een beetje bewandeld, Rode Plein, om het Kremlin, Bolshoi theater etc. Ook 's avonds weer even het Rode Plein bezocht, tja het blijft toch schitterend om daar rond te lopen.

Over het algemeen zeer vriendelijke mensen tegengekomen, alleen bij het geld wisselen ging het overdag een beetje mis. In het kamertje van de bank zat een mevrouw te bellen en zij had er absoluut geen behoefte aan mij te helpen. Toen ik euro's tevoorschijn haalde keek ze aan met een blik van: hoe durf je, ik ben verdomme aan het bellen !

Dan begint de treinreis, de eerste etappe is naar Wolgograd.
Mijn papieren e-ticket moest nog even worden vervangen door een echt ticket. Een vriendelijke mevrouw die bij het station werkte heeft mij hierbij geholpen en heeft mij voor de volgende twee buitenlandse trajecten ook maar de tickets meteen geregeld. Communicatie was moeilijk omdat zij alleen maar Russich sprak.

In de trein had ik een compartiment met drie Russen, in de hele wagon zaten alleen maar Russen en het zou mij niet verbazen dat ik de enige niet-Rus was. Het positieve was dat zij allemaal vloeiend Russisch spraken. Dat was bij mij wat moeilijker dus communicatie bleef eigenlijk in zijn geheel uit. Ook trouwens tussen de andere Russen die mekaar in de coupe ook niet kenden. De trein was prachtig op tijd en ze hadden twee dames die voor van alles en nog wat zorgden in de wagon, voornamelijk thee/koffie en ook de tickets werden door hen gecontroleerd. Een dronken Russische medepassagier probeerde nog een praatje te maken in mijn coupe. Hij ging steeds harder praten alsof ik het dan wel zou begrijpen. Tot een andere Rus van mijn compartiment er genoeg van had stond hij met zijn 2 meter op en sloot de deur voor z'n neus. Het beteuterde gezicht aan de andere kant van de deur kon ik niet meer zien maar ik vond het niet erg van hem af te zijn. Die reus van zeker 2 meter was volgens mij wel een beetje een patriot want op zijn Lager bier stond " made by Russians " en op zijn jas stond " Russia ".

Bij aankomst in Volgograd heb ik toch wel even een "wow" gevoel.
De trein gaat langs het schitterende monument van the motherland is calling ( een vrouw met een zwaard die iedereen aanspoort om de stad te verdedigen ).

Deze stad heeft behoorlijk veel historie.
Hier zijn Hitlers Heerestruppen uiteindelijk bij operatie Barbarossa gestrand.
Er zijn hier zeker een miljoen mensen gesneuveld.
De doelstelling van de Duitsers was destijds de Wolga te bereiken om zo controle over de gas en olievelden van de Kaukasus te krijgen. In volgograd waren ook belangrijke fabrieken voor de Russen : de tractorfabriek, de kanonnenfabriek en de staalfabriek.

In de tijd van de oorlog werden 250 tanks per maand gefabriceerd die vaak zonder te schilderen direct door de fabriekarbeiders zelf naar het front werden gereden. De gemiddelde levensverwachting van die soldaten was maar 1 dag !

Op de Tartaanse grafheuvel Mamayen Kurgan bij Volgograd ( beter bekend onder Stalingrad ) staan nog veel monumenten die aan die slag herinneren.
Een oude graansilo, elders in de stad, is het monument geworden van de dappere strijd die de verdedigende Russen voerden tegen een overmacht aan Duitsers. Het museum daarbij toont veel zaken uit die periode waaronder veel oorlogstuig, medailles, een maquette hoe de slag verliep en een 360 graden tekening hoe de slag er vanaf die heuvel uitgezien heeft.

Dit is de plaats waar de Duitse generaal Walther von Seydlitz twee keer ter dood is veroordeeld ( eenmaal door de Russen en eenmaal door de Duitsers voor verraad ).
Hij is trouwens uiteindelijk wel gewoon levend naar Duitsland teruggekeerd om daar gedesillusioneerd in Bremen te sterven.

Volgograd vandaag is buiten deze monumenten echter weinig interessant.
Hoewel het met 100km lengte een van de langste steden van Europa is, gebeurt er maar weinig. Er zijn niet veel winkels, geen gezelligheid,
Er zijn grote brede wegen, hier kom je wel weer de oude auto's tegen zoals de traditionele Lada die je in Moskou haast niet meer ziet. Een overeenkomst met Moskou is dan wel dat het heel veilig is.

Bij de subway weer aangesproken door een dronken, van wat ik begreep een " Russki Soldat ". Ook hier vroeg een andere Rus of die kerel mij lastig viel via de translate app. Bij bevestiging vroeg hij hem even ergens anders te gaan zitten. Er zijn toch veel vriendeljke Russen blijkt wel weer.

Wat een enorme verademing is is mijn hostel : Scotchhostel.
Gelegen in een soort bijlmermeer ( maar dan grauwer ) van Volgograd is dit echt supergezellig, de slaapzalen hebben stapelbedden maar dan zeer ruim en afgeschermd met gordijntjes en het is er heel netjes. De andere Russen die hier verblijven zijn heel sympathiek, net als de staff, en je hebt het gevoel dat je thuis komt. Bij booking.com krijgt dit hostel niet voor niets een 9,8 en dat klopt dan ook wel. Er zit een huisdier in een kooitje maar ik kan dat diertje niet goed beschrijven. Het schijnt een Guiyaans varkentje te zijn, het is een ontzettend grappig diertje. Ik heb nog een heerlijk Russische lunch gegeten, klaargemaakt door een andere gast.

Morgen gaat de grootste etappe beginnen dwars door Kazachstan.
Ik kijk er al behoorlijk naar uit.

Tot de volgende weer.
Mark